Θεσσαλονίκη, 5 Δεκεμβρίου 2019

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Προτάσεις μαθητών από δέκα σχολεία για τα άτομα με αναπηρία – Τι ζήτησαν σε ημερίδα του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης (ΙΣΘ)

«Αυτή η συνάντηση είναι η αρχή μιας ακόμη εκστρατείας ζωής του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης. Σήμερα ανοίγουμε νέο κεφάλαιο, συζητούμε με την κοινωνία και ζητούμε από την πολιτεία τα αυτονόητα. Να έχουμε όλοι πρόσβαση στη… ζωή» τόνισε ο πρόεδρος του ΙΣΘ Νίκος Νίτσας ανοίγοντας τις εργασίες της ημερίδας για την προσβασιμότητα των ατόμων με αναπηρία σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους με τη συμμετοχή 800 μαθητών από την κεντρική Μακεδονία. «Είτε έχουμε, είτε δεν έχουμε αναπηρία, η λειτουργικότητα είναι το ζητούμενο. Να κυκλοφορούμε άνετα με αμαξίδιο, με πατερίστες, με μπαστούνι, με γύψο στο πόδι μας… Αν διαμορφωθούν όλες εκείνες οι δομές και υποδομές η αναπηρία θα είναι απλά μια ιδιότητα όπως τόσες άλλες. Τα άτομα με αναπηρία -όπως κι όλοι μας- μπορούν να μετακινηθούν αν δεν τους… φράξουμε το δρόμο. Αν δεν τους βάλουμε εμπόδια μπορούν να σπουδάσουν, να δουλέψουν, να ζήσουν μια ευτυχισμένη ζωή. Έχουν γίνει βήματα τα τελευταία χρόνια με την ευαισθητοποίηση κυρίως της νέας γενιάς, ας κάνουμε περισσότερα» Η νέα αυτή δράση του ΙΣΘ έγινε σε συνεργασία με την Διεύθυνση Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας με τη συμμετοχή της υφυπουργού παιδείας Σ. Ζαχαράκη, ακτιβιστών της αναπηρίας όπως ο Δημήτρης Αντωνίου, γονιών παιδιών με αναπηρία, φυσιάτρων από κέντρα αποκατάστασης και του σκηνοθέτη της ταινίας ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ Μ. Γκαστίν που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στο νοσοκομείο ΚΑΤ της Αθήνας και προβλήθηκε στο τέλος της ημερίδας. Σε παρέμβαση του ο πρωταγωνιστής της ταινίας Γρηγόρης Χρυσικός, απόφοιτος της ΑΣΟΕΕ και άτομο με αναπηρία (μετά από μια βουτιά στη θάλασσα) απάντησε σε ερωτήσεις και προβληματισμούς μαθητών και καταχειροκροτήθηκε από όλους.

Προτάσεις μαθητών λυκείων από δέκα σχολεία

Οι μαθητές από δέκα σχολεία της κεντρικής Μακεδονίας δεν παρακολούθησαν μόνο την ημερίδα του ΙΣΘ την οποία παρουσίασε αφιλοκερδώς ο Γιώργος Μαυρίδης, αλλά συμμετείχαν με ερωτήσεις και προτάσεις. Μεταξύ άλλων ζήτησαν «τη δια νόμου προσβασιμότητα σε όλα τα σχολεία, στους αθλητικούς χώρους, στις δημόσιες υπηρεσίες (δηλαδή να θεσπιστεί νόμος που θα τιμωρεί όσους καθημερινά εμποδίζουν τη διέλευση των ατόμων με αναπηρία σε πεζοδρόμια και στο δημόσιο χώρο γενικότερα)». Επίσης ζήτησαν ράμπες, ή ανελκυστήρες σε χώρους θεαμάτων και τέχνης, στα μέσα μαζικής μεταφοράς (αστικά, υπεραστικά, πλωτά, εναέρια) καθώς και την εξασφάλιση περισσότερων θέσεων στάθμευσης για τα άτομα με αναπηρία. Οι μαθητές μίλησαν για την επαγγελματική ένταξη των ατόμων με αναπηρία, η οποία θα διευκολύνονταν από τη δημιουργία ειδικών λεωφορείων και ειδικών θέσεων στα μέσα μεταφοράς. Τόνισαν ότι απαιτείται επαγρύπνηση δημοτικών υπηρεσιών για χαλασμένες πινακίδες, ράμπες, δρόμους καθώς επίσης και βελτίωση διαδρομών αρχαιολογικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος (π.χ. στην Ακρόπολη δε μπορεί να ανέβει ένα αμαξίδιο, διότι το αναβατόρι δε λειτουργεί). Τέλος έκαναν έκκληση για περισσότερες συζητήσεις και εκδηλώσεις, όπως αυτή που εγκαινίασε ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, ώστε να καταρριφθούν στερεότυπα και προκαταλήψεις για τα άτομα με αναπηρία.

Στις σχολικές ομάδες εργασίας για θέματα αναπηρίας συζητήθηκε και η μέριμνα για μόρφωση και επαγγελματική κατάρτιση και κυρίως η διεύρυνση της δυνατότητας φοίτησης σε “κανονικά” σχολεία με την κατάλληλη στήριξη. Είναι απαραίτητη η δημιουργία υποδομών -όπως τονίστηκε- για τη διασφάλιση της απρόσκοπτης μετακίνησης χωρίς συνοδεία, όχι μόνο σε χώρους εκπαίδευσης και εργασίας αλλά και σε καταστήματα, χώρους ψυχαγωγίας κ.α.. Ακόμη θα μπορούσε να υπάρχει ηχητικό σήμα σε όλες τις διαβάσεις πεζών και στις στάσεις των λεωφορείων, που θα ειδοποιούν την άφιξη τους και απομάκρυνση των τραπεζοκαθισμάτων από τα πεζοδρόμια, ώστε το πλάτος τους να επιτρέπει την διέλευση ατόμων με αμαξίδια. Οι ομάδες των δέκα σχολείων πρότειναν επίσης τη λειτουργία ενός τηλεφωνικού κέντρου στο Δήμο ή την Περιφέρεια, όπου θα αναφέρονται προβλήματα που προκύπτουν, πχ σπασμένα πλακάκια στις διαδρομές για τους τυφλούς, ρίζες δέντρων που δημιουργούν εμπόδια, κατάληψη πεζοδρομίου σε σημείο που το καθιστά αδιάβατο για αμαξίδια κλπ. Για τη δε επαγγελματική ένταξη των ατόμων με αναπηρία θα έπρεπε -όπως είπαν οι μαθητές- να δοθούν κίνητρα σε ιδιωτικές επιχειρήσεις για την πρόσληψη τους. Τα παιδιά επεσήμαναν το ρόλο των οικογενειών που στηρίζουν τα άτομα με αναπηρία αλλά και την ευθύνη της πολιτείας να τις στηρίξει με τη σειρά της οικονομικά αλλά κυρίως ψυχολογικά με συμβουλευτική υπηρεσία σε καθημερινή βάση.

Ενταξιακό-συμπεριληπτικό σχολείο χωρίς διακρίσεις