Πρώην πρόεδροι του ΙΣΘ -φωτο αρχείου συνεδρίασης ΔΣ υπό τον αείμνηστο Αθανάσιο Νικολαιδη όπου διακρίνονται οι μετέπειτα πρόεδροι Αθανάσιος Εξαδάκτυλος και Δημήτρης Τσάμης– μιλούν για τις θητείες και το έργο τους, ύστερα από πρωτοβουλία του νυν προέδρου Νίκου Νίτσα:
Περικλής Σφυρίδης 1975-1978 / 1978-1981
-Πίστευα ότι πρωτογενείς θεσμοί της δημοκρατίας, δηλαδή τοπική αυτοδιοίκηση, τα Συνδικάτα κ.τ.λ. πρέπει να είναι ανεξάρτητα. Να έχουν θέσεις πολιτικές αλλά να μην εξαρτώνται από κόμματα. Έτσι κατέβασα ένα ψηφοδέλτιο κάνοντας επιλογές. Δύο Πανεπιστημιακοί, δύο Νοσοκομειακοί, γιατροί του ΙΚΑ, ένας ελεύθερος επαγγελματίας κ.τ.λ. Ένδεκα άτομα χωρίς κομματική εξάρτηση. Τι κάνανε τα κόμματα, ξέρετε; Τα κόμματα κατέβασαν ενιαίο ψηφοδέλτιο από Νέα Δημοκρατία μέχρι ΚΚΕ. Δε βγάλανε κανέναν. Έβγαλα και τους 11 υποψηφίους. Και τότε κάναμε πάρα πολλή δουλειά και για τα Νοσοκομεία.
-Ξέρετε ότι την εποχή εκείνη ο ειδικευόμενος που έκανε και όλη τη δουλειά στο Νοσοκομείο δεν δικαιούταν ούτε φαΐ; Και θυμάμαι μια φορά που εγώ έπαιρνα ειδικότητα και ερχότανε καμιά τραπεζοκόμος και μου έφερνε κάτι, μου λέει: «Έλα, η ώρα 3 υπάρχει μια ψαρόσουπα». Και πήγα για την ψαρόσουπα και εκείνη τη στιγμή έρχεται ένας αργοπορημένος χειρουργός και λέει: «Ποιος τρώει το φαΐ μου;». Να άνοιγε η γη και να με κατάπινε. Λοιπόν, ξεκινήσαμε έναν αγώνα, πρώτα πρώτα να αμείβονται και οι ειδικευόμενοι που δεν ειδικευόταν. Οι ειδικευόμενοι, οι βοηθοί τότε ήταν σε δύο κατηγορίες. Οι ελάχιστοι που ήταν εσωτερικοί και έπαιρναν μισθό και οι υπόλοιποι που ήμασταν εξωτερικοί, που δουλεύαμε 48 ώρες το 48ωρο συνέχεια, που παίρναμε… τίποτα.
-Λοιπόν υπήρχε μία αδικία στους γιατρούς τους ΙΚΑ. Όλοι μπορούσανε να φτάσουνε στο βαθμό του Διευθυντή πλην των γιατρών του ΙΚΑ. Δηλαδή μπορούσε να φτάσει ο Διοικητικός Υπάλληλος, όχι ο γιατρός του ΙΚΑ. Αυτή ήτανε τεράστια αδικία και πήγα και το είπα στον υπουργό Δοξιάδη. Μου λέει: «Έχεις απόλυτο δίκιο». Όταν πήγα και το είπα στο Διοικητικό Συμβούλιο μου είπαν «Όχι, θα ρίξουμε την κυβέρνηση». «Ρε παιδιά, πώς θα ρίξουμε την κυβέρνηση; Ζητάμε ένα παράλογο πράγμα. Μπορούν όλοι να γίνονται Διευθυντές;». Σε αυτό το πράγμα παραλογισμού φτάνουνε πολλές φορές στους Συνδικαλιστές και στις Συνδικαλιστικές Οργανώσεις. Παραλογισμός.
-Λοιπόν, καταρτίσαμε Νομοσχέδια και ήταν η πιο παραγωγική περίοδος. Και τότε, στην περίοδο τη δικιά μας, έγιναν ότι και οι ειδικευόμενοι θα παίρνουνε μισθό και οι ειδικευόμενοι θα έχουνε λόγο. Υπήρχαν και διαφωνίες. Εγώ έλεγα: «Μην το βάζετε με τις υπερωρίες γιατί θα αρχίσουν να τα παίρνουνε αυτοί που έχουν τους μεγάλους βαθμούς. Βάλτε του ένα επίδομα. Μεγαλύτερο επίδομα στο νέο γιατρό και λιγότερο στο Διευθυντή». Δεν εισακούστηκα. Οι δε καθηγητές ιατρικής ήταν οι κυρίαρχοι, ένας είχε τέσσερις έδρες και ήθελε να γίνει διοικητής του ΙΚΑ Τώρα αυτή η κατάσταση έχει αλλάξει… τούμπα, δεν μπορούμε να βρούμε μια ισορροπία σε αυτό που λέγεται Ελλάδα. Από εκεί που ήταν η κυριαρχία των καθηγητών, πήγε τώρα στην κυριαρχία φοιτητών, παραϊατρικών κ.τ.λ., κ.τ.λ. Είναι τρομερά πράγματα. Δηλαδή δεν υπάρχει μια αρμονία.
-Αυτό που κάναμε εμείς τότε, που τους είχαμε αλλάξει τα φώτα στις απεργίες. Η απεργία εκείνη η οποία κράτησε πολύ καιρό, ήταν για τη μονιμοποίηση και των υπολοίπων γιατρών του ΙΚΑ. Οι μισοί ήτανε μόνιμοι, οι μισοί δεν ήτανε. Οι μισοί είχανε άδειες, είχανε επιδόματα, οι άλλοι μισοί δεν είχανε. Ερχότανε δηλαδή το κράτος και σου έδινε τη θέση να την εκμεταλλευτείς ανάλογα με το χαρακτήρα σου, μόνο να μη ζητάς από αυτό. Έτσι λοιπόν προέτρεπαν στους γιατρούς, κατά τη δικά μου άποψη, σε μία διαφθορά. Η οποία ήταν μικρή ή μεγάλη ανάλογα με το ηθικό ανάστημα που είχε ο κάθε γιατρός. Η οποιαδήποτε διαφθορά ξεκινούσε από την ίδια την πολιτεία διότι η πολιτεία ήτανε αυτή η οποία ήθελε να ελέγχει τα Συνδικάτα.
-Ο Ιατρικός Σύλλογος από τη Νομοθεσία δεν είχε μεγάλες δυνατότητες να επέμβει. Του είχαν αναθέσει μονάχα το διοικητικό μέρος, δεν λαμβάνονταν υπόψη ο Ιατρικός Σύλλογος διότι δεν υπήρχε Πανελλήνιος. Και όταν έγινε ο πρώτος Πανελλήνιος και μου πρότειναν τη θέση του Αντιπροέδρου του Πανελληνίου, μου έβαλαν ως όρο να ενταχθώ σε κόμμα. Και εγώ είπα ότι δεν εντάσσομαι πουθενά και παραχώρησα τη θέση μου σε άλλο συνάδελφο.Το πολιτικό σύστημα δεν ησύχαζε αν δεν καθυπότασε τον συνδικαλισμό σε όλες του τις εκφάνσεις. Το σύστημα προσπαθούσε να καπελώσει την προσπάθεια μας και ύστερα από αυτό εγώ τα κατήγγειλα όλα αυτά σε μία Γενική Συνέλευση και αποχώρησα το 1982.
-Τι σχέση έχει να επεμβαίνει ας πούμε η πολιτεία σε θέματα που αφορούν καθαρά την ιατρική; Ωστόσο αρχίζουμε να βλέπουμε με καλό μάτι το τι γίνεται σε άλλες χώρες όπως είναι η Αγγλία, η Γαλλία που έχουνε μία παράδοση δημοκρατική από μας, η οποία αρχίζει και δουλεύει τα τελευταία χρόνια. Και εύχομαι αυτό το πράγμα να ευδοκιμήσει και να μην οπισθοδρομήσει. Διότι πολλές φορές έγιναν προσπάθειες να πάμε μπροστά και ξαναγυρίσαμε πίσω. Αλλά χαίρομαι ότι πολλές φορές γίνονται δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω…
Ένα σύντομο βιογραφικό του εκλιπόντος
Αθανάσιου Γ. Παπούλη 1981-1984
Γεννήθηκε στην Δράμα τον Απρίλιο του 1931.Τελείωσε το γυμνάσιο στην Λεόντεια Σχολή Αθηνών με άριστα και το 1952 εισάγεται στην Ιατρική Σχολή του Α.Π.Θ. Τον Ιούνιο του 1959 αποφοιτά και ορκίζεται. Σε συνέχεια κατατάσσεται και υπηρετεί στο στράτευμα για 24 μήνες. Στα επόμενα τρία χρόνια θα εργαστεί σε κοινοτικό Ιατρείο του Ν. Δράμας, θα παντρευτούν με τη σύντροφό του από τα φοιτητικά χρόνια την κ. Ιφιγένεια Μήλιου, επίσης γιατρό και θα αποκτήσουν το πρώτο τους παιδί τον Γιώργο. Το 1964-65 οικογενειακά έρχονται στην Θεσ/νίκη προκειμένου να κάνουν έναρξη ειδικότητας. Η οφθαλμολογία ήταν η ειδικότητα που επέλεξε στην Παν/κή Οφθαλμολογική Κλινική του Α.Π.Θ. με διευθυντή τον καθηγητη Γεωργιάδη. Σύντομα από ειδικευόμενος διορίσθηκε σε θέση βοηθού και στη συνέχεια επιμελητού ολοκληρώνοντας την ειδικότητά του και παραμένοντας επί σειρά ετών στην Παν/κή Κλιν. Οφθαλμολογίας του Α.Π.Θ. Το 1970 κάνει έναρξη επαγγελματικής δραστηριότητας με το Ιδιωτικό Ιατρείο του. Είχε πάντα μεγάλο ενδιαφέρον για τα κοινά και κυρίαρχο συναίσθημα την προσφορά βοήθειας στον συνάνθρωπο. Το 1967 έρχεται στην οικογένεια του και το δεύτερο παιδί ο Δημήτρης. Έτσι ξεκινά και η επαφή με τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσ/νίκης όπου για τα υπόλοιπα του χρόνια μέχρι τη συνταξιοδότηση του έδωσε πολλά από τον εαυτό του και τη ψυχή του, όμως όπως σημειώνουν όσοι τον γνώριζαν πήρε και πολλά από τη χαρά που του έδινε αυτή η προσφορά ως επιτελικό στέλεχος του ΙΣΘ. Σ’ αυτό το διάστημα είχε συμμετοχή και τον Πανελλήνιο Ιατρικό Συλλογο στο Δ.Σ. και συχνά κατέβαινε στην Αθήνα -εκπροσωπώντας την ιατρική κοινότητα της Θεσσαλονίκη για πολλά θέματα που απασχολούσαν τον ιατρικό κόσμο- και συνεργάζονταν στενά με υπουργούς όπως τον Γ. Γεννηματά και τον Ν. Κακλαμάνη. Το 2008 συνταξιοδοτήθηκε ενώ ένα χρόνο αργότερα, το 2009 σ ένα ατύχημα τραυματίστηκε βαριά με κρανιοεγκεφαλική βλάβη (σπαστική τετραπληγία-αφασία) και μετά από 6/1.2 χρόνια νοσηλείας έφυγε από τη ζωή τον Οκτώβρη του 2015.
Αναστάσιος Σπηλιόπουλος 1984-1987 / 1987-1989
-Θα ήθελα να συγχαρώ από τα βάθη της καρδιάς μου τον Πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου το Νίκο το Νίτσα για αυτή τη θαυμάσια πρωτοβουλία. Μια πρωτοβουλία υπενθύμισης σε όλα τα μέλη του Ιατρικού Συλλόγου και κυρίως στους νεότερους, τα μεγάλα επιτεύγματα του Συλλόγου σε αυτά τα 100 χρόνια, παρά τις δυσκολίες αυτής της περιόδου.
-Καταρχήν ο Ιατρικός Σύλλογος είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και κατά το Νόμο Σύμβουλος του Υπουργείου και του Υπουργού Υγείας, του εκάστοτε Υπουργού Υγείας. Οφείλει, επομένως, να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα, με σεβασμό στο διάλογο, στη συνεννόηση, στην συναπόφαση. Και βεβαίως και στην αλήθεια με εποικοδομητικές προτάσεις. Αυτή πιστεύω ότι ήταν, είναι και πρέπει να είναι η συνεισφορά του.
-Κοιτάξτε, εγώ είχα τη μεγάλη τιμή να είμαι Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου κατά την περίοδο 1984 – 1989. Μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη γιατί είχε θεσμοθετηθεί και άρχισε να τίθεται σε εφαρμογή, να υλοποιείται ο Νόμος για το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Κατά την περίοδο αυτή η συνεισφορά, παρά τις όποιες αντιπαραθέσεις και διαφορετικές απόψεις του Ιατρικού Συλλόγου της Θεσσαλονίκης, ήταν πάρα πολύ σημαντική διότι με την καλόπιστη κριτική μας και την πάντα τεκμηριωμένη με τις προτάσεις μας τις εποικοδομητικές, για τις οποίες άλλωστε και δικαιωθήκαμε, προσπαθήσαμε να συνεισφέρουμε και το πετύχαμε θεωρώ σε αυτή την πολύ σημαντική προσπάθεια.
-Το δεύτερο που θα μπορούσα να πω ήταν οι πρωτοβουλίες που ανέλαβα για την αναδιοργάνωση του Ιατρικού Συλλόγου που αντιμετώπιζε την περίοδο εκείνη σοβαρότατα οργανωτικά και λειτουργικά προβλήματα. Με συγκεκριμένες παρεμβάσεις άλλαξε ο τρόπος λειτουργίας, έγινε φιλικότερος απέναντι σε όλους τους συναδέλφους. Αυτό αναγνωρίστηκε για αυτό και στις αμέσως επόμενες εκλογές, τις εκλογές του Ιατρικού Συλλόγου του 1987 ο συνδυασμός υπό την Προεδρία μου πλησίασε το 70%.
-Και το τρίτο που θα μπορούσα να πω είναι ότι σε αυτή τη δύσκολη πορεία καταφέραμε κάτι το οποίο ήταν πάρα πολύ σημαντικό, ιδιαίτερα για εκείνη την περίοδο. Ήταν η λειτουργία μας μακριά από διακρίσεις, από διαχωριστικές γραμμές. Απόδειξη το ότι σε όλη αυτή την περίοδο όλες οι αποφάσεις του Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου ήταν ομόφωνες. Παρά το ότι υπήρχαν οι γνωστές παρατάξεις. Και βεβαίως δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο ότι κατά την περίοδο αυτή, πάντα κατά το Νόμο, γνωστό όντως ότι ο Ιατρικός Σύλλογος ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου είναι άμεσος Σύμβουλος του Υπουργού Υγείας. Ήμουν Πρόεδρος και του Συμβουλίου Κρίσεως των γιατρών που στελέχωσαν το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Με ευθύνες για αυτή τη δραστηριότητα, την ιστορία, που άρχιζαν από τα Δίκαια του Έβρου και έφταναν, σε κάποια περίοδο, μέχρι την Αταλάντη. Μια περίοδος την οποία πιστεύω συνεισέφερα σημαντικότατα με τις δίκαιες αποφάσεις μου. Γιατί τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου ήταν διορισμένα από την τότε κυβέρνηση.
-Ο ιστορικός του μέλλοντος Θα ξεχωρίσει ότι ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης είναι πρωτοπόρος στο Ιατρικό Συνδικαλιστικό Κίνημα. Είναι ο Σύλλογος με τις περισσότερες και δραστηριότητες και τη μεγαλύτερη συνεισφορά στα ιατρικά πράγματα της χώρας. Όχι συντεχνιακά, για να μην παρερμηνευτούν αυτά που λέω. Αλλά ως ένας Σύλλογος με συνεισφορά και στα μέλη του αλλά και όπως επίσης προανέφερα και στην ίδια την κοινωνία. Για αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω και να συγχαρώ όλους τους μετέπειτα Προέδρους του Συλλόγου. Διότι όλοι συνεισέφεραν σε αυτή την προσπάθεια που εγώ ξεκίνησα για την αναδιοργάνωση, ανασύνταξη του Ιατρικού Συλλόγου. Πρωτοβουλίες που άλλωστε έφεραν και την αναγνώρισή του πανελλήνια και δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια ο Πρόεδρος του Πανελληνίου Συλλόγου, ο Θανάσης ο Εξαδάκτυλος είναι μέλος του Ιατρικού Συλλόγου. Κάτι που θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό. Όπως και επί των δικών μου ημερών ο τότε Πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου ήταν από τη Θεσσαλονίκη, ο αείμνηστος ο Δημήτρης ο Καραγκούνης. Αυτά δε γίνονται τυχαία, όπως καταλαβαίνετε.
-Σήμερα ο Ιατρικός Σύλλογος είναι πρωτοπόρος γιατί έχει καταργήσει τις διαχωριστικές γραμμές διότι πάντα εκφράζει με επιχειρήματα που έχουν σχέση με τη διεθνή πραγματικότητα και τις κατευθύνσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Θέσεις οι οποίες είναι ρεαλιστικές, υλοποιήσιμες. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι σήμερα ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης είναι ο καλύτερος Ιατρικός Σύλλογος σε όλη την Ελλάδα. Και αυτό προσωπικά με ικανοποιεί ιδιαίτερα γιατί θεωρώ ότι και ο ίδιος συνεισέφερα κατά τι σε αυτή την προσπάθεια.
-Υπάρχει κάτι που με συγκίνησε πάρα πολύ. Ήταν η αναγνώριση κατά την περίοδο εφαρμογής του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που συνέπεσε με τη δική μου Προεδρία, των πρωτοβουλιών, των προτάσεων, των θέσεων μου, της κριτικής μου, της τεκμηριωμένης κριτικής μου και των επιχειρημάτων μου από τον τότε Υπουργό Υγείας. Παρά το ότι ήμασταν πολιτικά αντίθετοι. Αναφέρομαι στον αείμνηστο το Γιώργο το Γεννηματά. Ο οποίος με παρακάλεσε να συσκεπτόμαστε, να ακούει τις διαφορετικές μου απόψεις προκειμένου να πάρει τις δικές του τελικές αποφάσεις. Με αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας να γίνουμε και στενοί προσωπικοί φίλοι. Αυτό το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό και είναι κάτι το οποίο με έχει σημαδέψει ως άνθρωπο, ως γιατρό, ως συνδικαλιστή, ως πρόσωπο που ασχολήθηκε αργότερα με τα κοινά. Είναι πολύ σημαντικό να αναγνωρίζονται οι προσπάθειές σου από ανθρώπους με τους οποίους διαφωνείς. Να σε ακούνε, να ακούνε τις απόψεις μου, για ποιο λόγο διαφωνείς, σε τι διαφωνείς, να παίρνουν αυτό που θέλουν γιατί εμένα αυτό με ενδιέφερε, το καλύτερο. Εγώ να προσθέσω ήθελα, δεν ήθελα να κάνω κακόπιστη κριτική. Να προσθέσω ήθελα σε κάτι που είχε ξεκινήσει τότε. Και βεβαίως δεν χαίρομαι γιατί οι διαπιστώσεις που έκανα τότε και οι ενστάσεις που έκανα, επιβεβαιώθηκαν.
-Τα νέα μέλη να σέβονται τον Ιατρικό Σύλλογο, να συμμετέχουν, να έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους, να σέβονται τους ασθενείς, κάτι που τα τελευταία χρόνια σε κάποιες περιπτώσεις δεν το βλέπω να γίνεται. Και βεβαίως να περιορίζονται σε αυτά που πρέπει να περιοριστούν και να μην ξεχνούν ποτέ τον κοινωνικό ρόλο και την αποστολή τους απέναντι στον συνάνθρωπο. Γιατί όταν τον βλέπεις τον ασθενή σαν πελάτη, κάτι δεν πηγαίνει καλά. Υπάρχει ο πλούσιος, υπάρχει και ο φτωχός. Υπάρχει αυτός που μπορεί και αυτός που δεν μπορεί, ο ανήμπορος. Εμείς παλαιότερα τα είχαμε ξεπεράσει αυτά. Θέλω και οι νεότεροι συνάδελφοι να το ξεπεράσουν. Και βεβαίως δεν μπορώ να μην σταθώ σε κάτι το οποίο και με απασχολούσε και με απασχολεί, είναι ο υπερπληθωρισμός των γιατρών. Την περίοδο τη δική μου στον Ιατρικό Σύλλογο τα μέλη του ήταν 4.500 και σήμερα ξεπέρασαν, αν δεν κάνω λάθος, τις 9.000. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη καλό, για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης να εξηγήσω.
-Είμαι αισιόδοξος. Γιατί όπως σας είπα, ξεκινώντας ο ίδιος κάποιες προσπάθειες, με χαρά διαπίστωνα κάθε χρόνο ότι όλοι οι νεότεροι Πρόεδροι με τους συνεργάτες τους και τους εργαζόμενους στον Ιατρικό Σύλλογο προσέθεταν. Αναμφίβολα ο Ιατρικός Σύλλογος σήμερα είναι πολύ καλύτερος από ό,τι ήταν, καινούρια Γραφεία, περισσότερο εκσυγχρονισμένα, νέες τεχνολογίες. Αλλάξανε πολλά προς το καλύτερο. Για αυτό και λέμε πάντα ότι το καλύτερο είναι εχθρός του καλού για όλους και για όλα.
Νίκος Αγγελίδης 1989-1990/1990-1993/1993-1996
-Το σημαντικότερο επί των ημερών μου είναι η δημιουργία του ΕΣΥ και η μεγάλη προσπάθεια τότε και της πολιτείας και των γιατρών να δημιουργήσουμε ένα σύστημα για τους αρρώστους. Γιατί κακά τα ψέματα η υγεία δεν ήταν σε καλές βάσεις την εποχή εκείνη και τα Νοσοκομεία είχαν μεγάλα προβλήματα. Ο Γεννηματάς συγκάλεσε μία Συμβουλευτική Επιτροπή διότι από θέματα υγείας δεν ήταν γνώστης, δεν ήξερε. Για να διαμορφώσει άποψη και να μπορέσει μετά να φτιάξει κάτι καλό για το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ήταν Συμβουλευτική Επιτροπή η οποία συνερχόταν δυο φορές το μήνα. Εγώ τότε ήμουν Αντιπρόεδρος και πήγαινα ανελλιπώς στις Συνελεύσεις αυτές. Ήμασταν διάφοροι γιατροί, νοσοκομειακοί, αγροτικοί και από Συλλόγους Συνδικαλιστικούς τότε. Θα πω με βεβαιότητα ότι ο Ιατρικός Σύλλογος εν γνώση του συμμετείχε στη Συμβουλευτική αυτή Επιτροπή, παρόλο ότι άλλοι Σύλλογοι που δεν ανήκανε κομματικά, ας το πούμε, στην κυβέρνηση τότε, δε συμμετείχαν. Μετά βέβαια από λίγο καιρό ήρθε και ο Πειραιάς, ήρθε και ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών με τον Νικήτα το Κακλαμάνη τότε, τον Υπουργό, μετά που έγινε Υπουργός. Αυτή η Επιτροπή πράγματι δούλεψε καλά. Πάρα πολύ καλά.
-Μας είχε ζητήσει ο Γεννηματάς από τους Συλλόγους να δώσουμε μερικά ονόματα για να γίνουν Επιτροπές. Εμείς στείλαμε ονόματα τα οποία ονόματα μπήκαν ελάχιστα. Λοιπόν, εδώ είναι που λέω ότι ο Γεννηματάς έβλεπε μπροστά. Πήγα στο Γεννηματά και του λέω: «Κύριε Υπουργέ, αυτό είναι απαράδεκτο. Εμείς στείλαμε ας πούμε 200 ονόματα και μπήκαν μόνο τα 10, τα 20. Κύριε Αγγελίδη, βάλτε όσα ονόματα θέλετε. Υπ’ ευθύνη μου θα μπουν όλα. Και μπήκαν όλα. Εν συνεχεία βέβαια όταν έγινε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, είχαμε, όταν γινόταν μάλλον είχαμε πολλές διαφωνίες. Δημιουργήθηκαν κλινικές με 3 άτομα, αν είναι δυνατόν ένας Διευθυντής, ένας Επιμελητής και ένας Βοηθός να δημιουργήσουν μία κλινική σε ένα επαρχιακό Νοσοκομείο. Πώς θα εφημέρευαν αυτοί; Εδώ ήτανε οι δικές μας οι συγκρούσεις κατά κάποιο τρόπο που είχαμε, που τελικά μπήκανε και άλλοι γιατροί και φτάσαμε σε ένα σύστημα το οποίο ξεκίνησε, με τα προβλήματα εν συνεχεία και καθ’ οδόν άρχισαν να συμπληρώνονται και με περισσότερο προσωπικό.
-Δεν είναι μόνο η Θεσσαλονίκη. μιλάμε τώρα και για όλους του Ιατρικούς Συλλόγους. Υπήρχε πρόβλημα. Οι Ιατρικοί Σύλλογοι δεν ήταν διεκδικητικοί, δυστυχώς. Διεκδικητικοί γίναμε με αφορμή το Εθνικό Σύστημα Υγείας και τα συνεπακόλουθα για την Υγεία. Ο Ιατρικός Σύλλογος έχει διπλή ιδιότητα. Δεν είναι Σύλλογος προστασίας και εκπροσώπησης των γιατρών μόνο αλλά είναι και σύμβουλος της πολιτείας. Ως σύμβουλος της πολιτείας ο Ιατρικός Σύλλογος έχει υποχρέωση να βοηθά τον εκάστοτε Υπουργό και να δίνει λύσεις και να υποδείξει, να κάνει υποδείξεις σε προβλήματα που αφορούν την Υγεία. Ως τότε οι Σύλλογοι δεν είχανε ξεκαθαρίσει το ρόλο τους. Αργότερα έγινε αυτό. Δε θέλω να πω ότι ξεκίνησε από το δικό μας Σύλλογο, από τη δική μας διοίκηση που είχαμε. Είχε ξεκινήσει και πιο μπροστά και από άλλους που διεκδικούσαν, από άλλους γιατρούς άλλης τοποθετήσεως. Οι οποίοι όμως ήταν και αυτοί διεκδικητικοί και προχωρήσαμε.
-Υπήρχε η φυγή στο εξωτερικό, γιατί δεν μπορούσαν να απασχοληθούν οι γιατροί στην Ελλάδα. Ήταν υπερπληθώρα των γιατρών. Το ένα από τα αιτήματά μας ήταν να περιοριστεί ο αριθμός των εισακτέων στις Ιατρικές Σχολές. Σκεφτείτε ότι όταν μπήκα εγώ στην Ιατρική Σχολή το ’63, ήτανε να πάρουν 100 και τελικά μπήκαμε 80. Καταλαβαίνετε 80 σε μια χρονιά, μόνο και την επόμενη χρονιά 120 μπήκανε. Επομένως με την πάροδο του χρόνου τα νούμερα αυτά πολλαπλασιάστηκαν. Συν ο αριθμός των γιατρών που ερχόντουσαν από το εξωτερικό, που σπούδαζε σε άλλες χώρες. Για αυτό υπάρχει υπερπληθώρα των γιατρών και πληρώνουμε τώρα το αποτέλεσμα. Διότι οι γιατροί δεν έχουνε να απασχοληθούν, δεν μπορούν, ορισμένοι δεν μπορούν και να ζήσουνε.
-Οι νέοι γιατροί δυστυχώς έχουν, θα πω κάτι το οποίο βέβαια ίσως δε θα είναι αποδεκτό αλλά έχουν στόχο πώς να βγάλουν λεφτά. Δεν είναι μόνο οι γιατροί, όλοι το ίδιο είναι. Επομένως δεν ασχολούνται με ειδικότητες που έχουνε μικρό μπάτζετ ας πούμε στον προϋπολογισμό τους, στην αμοιβή τους. Ξέρουμε όλοι ότι υπάρχει έλλειψη αναισθησιολόγων. Δεν πάνε να γίνουν οι γιατροί Αναισθησιολόγοι γιατί είναι δύσκολη ειδικότητα. Εκεί πρέπει λοιπόν το ΕΣΥ να δώσει μισθούς υψηλότερους στους Αναισθησιολόγους. Δεν πάνε γιατροί στα νησιά, που τα νησιά όντως έχουν ανάγκη, είναι η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας. Καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη δεν έχει αυτή την ιδιαιτερότητα. Θα πρέπει να δώσουν αμοιβές στους γιατρούς στα νησιά για να επανδρωθούν τα ιατρεία. Γίνεται ένα επεισόδιο, πεθαίνει κάποιος και αμέσως γιατί δεν έχει γιατρό, πού είναι οι γιατροί γιατί για να πάνε, πρέπει να ζήσουνε, πρέπει να αμειφθούν. Αυτά είναι πράγματα τα οποία πρέπει να μπουν κάποτε σε μία συζήτηση για να παρθούν αποφάσεις από όλους. Ομόφωνες. Και να μην έρχεται η μία κυβέρνηση να αλλάζει τους σχεδιασμούς της προηγούμενης.
-Το Πειθαρχικό έχει επιβάλλει πάρα πολλές ποινές σε γιατρούς για να φρενάρει τυχόν δυσάρεστες καταστάσεις. Και μας λένε γιατί δεν κοινοποιούνται οι ποινές. Οι ποινές δεν κοινοποιούνται. Δεν υπάρχει λόγος να κοινοποιηθούν γιατί ένας γιατρός μπορεί να έκανε κάποιο λάθος κάποια φορά, δε σημαίνει ότι πρέπει να τιμωρηθεί από τον κόσμο, να διαβάσουν το όνομα του γιατρού. Αν το επαναλάβει, άλλη υπόθεση. Αλλα οι Ιατρικοί Σύλλογοι με τον τρόπο αυτόν προσπάθησαν και πέτυχαν πιστεύω να προστατεύσουνε τον κόσμο της Θεσσαλονίκης από τέτοιες καταστάσεις. Στο Πειθαρχικό, υπάρχουν καταγγελίες από πολλούς ασθενείς ή και άλλους πολίτες ότι ορισμένοι γιατροί δεν συμπεριφέρθηκαν σωστά ή ότι τους πήραν χρήματα που δεν έπρεπε να πάρουν ή ότι απέτυχε μια εγχείρηση ή ότι κάποιος γιατρός κάνει υπερβολική διαφήμιση εις βάρος άλλων. Είναι πολλοί οι λόγοι που μπορεί να περάσει κανείς στο Πειθαρχικό ένα γιατρό. Αυτά όλα τα επιλαμβάνεται το Πειθαρχικό. Αυτό είναι προστασία. Προστασία και των γιατρών και των αρρώστων πολλές φορές από κατάχρηση εξουσίας κατά κάποιο τρόπο του γιατρού.
-Όσο υπάρχουνε άνθρωποι, θα υπάρχουν και ασθένειες. Και όσο υπάρχουνε ασθένειες, θα υπάρχουν και γιατροί. Οι γιατροί δεν πρόκειται ποτέ να πάψουν να υπάρχουν διότι είναι ανάγκη. Χωρίς τους γιατρούς οι άρρωστοι πώς θα θεραπεύονται; Με τα μηχανήματα; Έχουμε βέβαια την εξέλιξη της επιστήμης η οποία δεν ξέρουμε πού θα φτάσει κάποτε. Δεν μπορώ να προβλέψω αλλά εγώ πιστεύω ότι ο γιατρός θα είναι απαραίτητος. Και ένας γιατρός ο οποίος έχει δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη, θα τον τηρήσει κατά απόλυτα.
-Όχι, η επιστήμη αλίμονο και η τεχνολογία βοηθάει την ιατρική και βοηθάει και αποτέλεσμα ότι αυξάνεται ο μέσος όρος ζωής από πριν από 100 χρόνια ήταν 50 ετών και τώρα φτάσαμε τα 80 και, 85 που φτάσαμε μέσο όρο ζωής. 80 κάτι, ναι. Επομένως όχι, πρέπει να συνυπάρχουν αυτά. Δε γίνεται διαφορετικά. Συνηθίζουμε να λέμε να τα εκατοστήσει κάποιος. Εγώ θα πω να τα χιλιάσει με κυρίαρχους στόχους, τον άρρωστο, τον άρρωστο, τον άρρωστο.
Χρήστος Παπακωνσταντίνου 1996-1999/ 1999-2002
-Καταρχήν να πω ότι είναι μια ιστορική επέτειος για τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης, για το σύλλογο μας, διότι συμπληρώνει 100 χρόνια παρουσίας στην ζωή της πόλεως μας, της Θεσσαλονίκης. Εύχομαι οι νεότεροι να ζήσουν και να γιορτάσουν τα 150 χρόνια, αν και τα επόμενα 50 χρόνια, η εξέλιξη της ιατρικής, και λόγω της τεχνολογίας, θα μας δοκιμάσει όπως λέμε πάρα πολύ και θα προσπαθήσει η τεχνολογία να μας καθυποτάξει· πράγμα που δεν πρόκειται κανένας γιατρός, κανένας Πρόεδρος του Συλλόγου και κανένας Σύλλογος να το επιτρέψει. Εμείς θα οδηγούμε την ιατρική σκέψη και την ιατρική πράξη και η τεχνολογία θα μας βοηθάει. Όχι να μας καθοδηγεί, απλά να μας βοηθάει· ούτε να μας οδηγεί ούτε να μας καθοδηγεί.
-Εκείνο που θυμάμαι από τα πρώτα χρόνια της θητείας μου, είχα την τιμή να είμαι για δύο θητείες πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου, είναι η πρώτη συνεδρίαση του Ιατρικού Συλλόγου όταν γίνονται οι εκλογές για την εκλογή του προέδρου. Θυμάμαι ότι ήμουνα τελείως αδαής περί τα συνδικαλιστικά και ένας καλός φίλος και συνάδελφος έθεσε το ερώτημα, λέει μισό λεπτό πριν προχωρήσουμε στην αυτή…επί της διαδικασίας. Οπότε εγώ η λέξη διαδικασία σαν λέξη μου ήταν άγνωστη, σαν περιεχόμενο όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήξερα. Και γυρνάω και ρωτάω τον αείμνηστο φίλο, συνάδελφο, συνεργάτη το Γιώργο το Χατζηθεοχάρη, ο θεός να τον έχει καλά εκεί που είναι, του λέω τι εννοεί ο ο άλλος ο Γιώργος. Μου λέει άσε δεν τα ξέρεις θα τα πω εγώ και έτσι ξεκίνησε το πρώτο συμβούλιο…
-Ο Ιατρικός Σύλλογος, αν το δει κανένας στην πραγματική του διάσταση, όπως προσπαθεί τώρα να το κάνουνε και οι νυν Πρόεδροι και ο Πρόεδρος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου που προέρχεται από δω, από το σύλλογο μας, δεν είναι ακριβώς συνδικαλιστικό όργανο. Είναι όργανο που έχει επιμελητηριακό χαρακτήρα και, ως αυτού του χαρακτήρα του, είναι ο επίσημος σύμβουλος της Πολιτείας σε θέματα υγείας· πράγμα, που εδώ θέλω να πω ένα από τα πολλά παράπονα μου, πολλές φορές προσπαθήσαμε να δώσουμε προτάσεις, να δώσουμε λύσεις ή να κάνουμε κάποιο σχολιασμό ή να βοηθήσουμε σε θέματα που είχανε να κάνουν με την παροχή υγείας στους συμπολίτες μας και βέβαια με τη βελτίωση και του επιπέδου ζωής των συναδέλφων μας.
-Τις περισσότερες φορές, είμαι υποχρεωμένος να το πω για να είμαι πραγματικά μέσα στην αλήθεια, ότι η γεύση που παίρναμε από τους αρμοδίους ήτανε περισσότερο πικρή, παρά γλυκιά ή ουδέτερη. Αυτό είναι ένα θέμα το οποίο ταλανίζει όλο τους Ιατρικούς Συλλόγους, ταλαιπώρησε και το Σύλλογο μας, ταλαιπώρησε και εμένα ως Πρόεδρο… Θυμάμαι πόσες φορές ανεβοκατέβαινα στην Αθήνα όπου είναι γνωστή η συμπεριφορά των πολιτικών: ναι καλώς τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη… έχουμε και μια ιδιοτροπία εμείς και μια ιδιόρρυθμη κατά κάποιον τρόπο αντιμετώπισης, είμαστε τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη. Τώρα αν υπάρχουν κι άλλα παιδιά, αφήνω τώρα τους συμπολίτες μας να συμπεράνουν… Και πάντα περνάμε τις ανάλογες, ανέξοδες υποσχέσεις, οι οποίες όμως στην πλειονότητα τους δεν υλοποιούνται ή οι υλοποιήσεις τους ήτανε κολοβή.
-δε μας υπολογίζουν, νομίζουν ότι έχουμε λύσει κατά κάποιον τρόπο τα προβλήματα μας με τον έναν ή τον άλφα, βήτα τρόπο. Καμιά φορά κι εμείς παρεκτρεπόμαστε, κάνουμε κάποιες παρεκκλίσεις από την άσκηση ας πούμε της ιατρικής, ανώδυνες όμως ως επί το πλείστον, και επειδή θεωρούν ότι μπορούν να ανέχονται αυτές ας πούμε τις οποίες παρεκκλίσεις εν ονόματι αυτόν, μας αφήνουνε μόνους να τα βγάλουμε πέρα και “αστούς μωρέ, γιατρός είναι, θα τα βολέψει”.
-η Ιατρική είναι ακριβή. Εννοώ ότι έχει ένα κόστος. Όσο προχωράει η τεχνολογία, τόσο θα αυξάνεται το κόστος. Η εξυπνάδα είναι αυτό το κόστος το επιπλέον να το μετατρέψει ο γιατρός, μόνο αυτός μπορεί να το μετατρέψει, σε απόδοση, με την έννοια ότι μπορεί πιο γρήγορα, πιο
-Θα πρέπει να αναφέρω τον Παρασκευά τον Αυγερινό. Θυμάμαι, κατέβηκα κάτω για ένα άλλο θέμα ίσως, αφορούσε την καρδιοχειρουργική του ΑΧΕΠΑ. Του έδωσα ένα τεύχος, του είχα στείλει πρώτα ένα τεύχος και μετά το είχα και μαζί μου, μαζί με τον Γιάννη τον Μυλωνά που ήταν τότε πρόεδρος του ΑΧΕΠΑ και του είπα ότι πρόεδρε μου, υπουργέ μου τώρα θα γίνει αυτό, και μετά το άλλο, ρεαλιστικότητα μου απάντησε μιλάς για μετά από 20 χρόνια και όντως έτσι έγιναν. Τον θυμάμαι με πολύ αγάπη και θυμάμαι τον ρεαλισμό του και τον πραγματισμό του· ήξερε που πήγαινε από πλευράς αντικειμενικής ευόδωσης αυτών των οποίων εμείς ευχόμασταν να γίνουν. Τον θυμάμαι έτσι με πολύ αγάπη, όπως θυμάμαι και τον Νικήτα Κακλαμάνη, άσχετα αν διαφωνούσαμε για ορισμένα πράγματα, για την ειλικρίνεια του. Βέβαια υπήρχαν κιάλι, ήτανε τόσοι πολλοί, στα έξι χρόνια περάσανε από το Υπουργείο…
-Επαναλάμβανα τα ίδια και τα ίδια, πάρα πολλές φορές, κουραστικα μπορώ να πω, σε σημείο που νομίζω ορισμένοι υπουργοί που τύχαινε να μείνουν λίγο παραπάνω, κουραζόταν κι αυτοί να μας ακούνε… Οι υπουργοί δε διαβάζουνε. Είναι γνωστό αυτό. Οι υπουργοί ακούνε τις τους λένε αυτοί που τα διαβάζουν. Σε ένα ποσοστό 50% διαβάζαν αυτοί που τα λέγανε στον υπουργό. Θυμάμαι έναν σύμβουλο του υπουργού του Αλέκου τον Παπαδόπουλο, με τον οποίον τον είχα ιδιαίτερα έτσι συμπαθήσει αλλά ήμασταν μονίμως σε κόντρα. Του είχα πει τότε ότι η γνώση των ιατρικής δεν μεταφέρεται όπως παίρνεις μια κανάτα γεμάτη με νερό και την αδειάζεις μέσα σε ένα ποτήρι, δεν μπαίνει η γνώση από το μυαλό του καθηγητού στο μυαλό του φοιτητή ή του ειδικευόμενου γιατρού, αλλά είναι σαν ένα λουλούδι που το καλλιεργείς, που το έκανες…και συνέχισα σε αυτό το λίγο έτσι ρομαντικό και φιλοσοφικό, μιας και η ιατρική χωρίς την φιλοσοφία είναι φαγητό χωρίς αλάτι. Λοιπόν και θυμάμαι όταν τον συνάντησα, μου είπε τα δικά του, το ένα, το άλλο μου, διαφωνούσαμε τότε, και μου λέει ο σύμβουλος του, λέει κύριε Παπακωνσταντίνου το θυμάμαι αυτό που γράψατε, έτσι λέει με συγκίνησε ο τρόπος που το γράψατε, και τότε κατάλαβα ποιος διαβάζει αυτά που στέλνουμε.
-Ο Ιατρικός σύλλογος ό,τι πρόταση κάνει είναι μελετημένη, είναι μελετημένη και είναι τεκμηριωμένη. Να τον ακούσουν λιγάκι περισσότερο. Και τους Ιατρικούς Συλλόγους τους μεγάλους αλλά και τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο. Ας το διαβάσουν, ή καλύτερα ας τα μελετήσουν! Διότι το να τα διαβάσεις, διαβάζεις και μια εφημερίδα… Ας τα μελετήσουν, και θα δούμε.
-Τα πράγματα έχουν αλλάξει ραγδαία. Η τεχνολογία μας έχει ξεπεράσει κατά πολύ. Η τεχνολογία όμως δε γίνεται για να καταδυναστεύει τον άνθρωπο, άσχετα αν έχουμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο. Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή, όπου πρέπει να αποτινάξουμε την καταδυνάστευση της τεχνολογίας, να μη σερνόμαστε πίσω από την τεχνολογία. Να την βάλουμε, αν όχι πίσω μας για να μας σπρώχνει ας το πω έτσι παραστατικά και να προχωράμε, ας την βάλουμε δίπλα μας να την χρησιμοποιήσουμε αντί να μας χρησιμοποιεί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναθεωρήσουμε πάρα πολλά πράγματα, από τον τρόπο με τον οποίο εκπαιδεύονται οι φοιτητές, από τον τρόπο με τον οποίο εκπαιδεύονται οι ειδικευόμενοι.
-Να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι υπάρχουν ειδικευόμενοι σε χειρουργικές ειδικότητες ή σε ειδικότητες που πρέπει να κάνεις κάτι για να το μάθεις, δεν είναι θεωρία, λοιπόν, που τελειώνουν την ειδικότητα τους και δεν έχουν κάνει ούτε μία επέμβαση. Λοιπόν, πώς θα γίνει; Να μην ξεχνάμε ότι όταν αρρωστήσουμε εμείς που μεγαλώσαμε σ’ αυτούς θα πάμε να χειρουργηθούμε ή αυτωνών την βοήθεια θα συζητήσουμε. Άρα, έχουμε υποχρέωση, ακόμη και προσωπικά να το δούμε έτσι, με στενά συμφεροντολογικά συμφέροντα. Πρέπει λοιπόν να τροποποιήσουμε τον τρόπο με τον οποίο διδάσκουμε στους νέους την ιατρική.
-Δεν είναι έλλειμμα εκπαίδευσης μόνο. Είναι ότι η εκπαίδευση πρέπει να αλλάξει τρόπο με τον οποίο διδάσκεται η Ιατρική. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, εδώ έρχεται, να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία για να διδάξουμε την ιατρική. Η ιατρική διδάσκεται, έτσι έχω μάθει εγώ τουλάχιστον, παρά την κλίνη τους ασθενούς. Ούτε με φωτογραφίες, ούτε μας slides, ούτε με διαλέξεις. Και αυτά χρειάζονται, άλλα δίπλα στον άρρωστο! Δεν υπάρχουνε αρρώστιες, υπάρχουν άρρωστοι. Δεν θεραπεύουμε τις αρρώστιες, θεραπεύουμε τους άρρωστους! Εκεί πρέπει να πάμε. Πρέπει να αναθεωρηθεί ο τρόπος εκπαίδευσης, ο τρόπος άσκησης της ιατρικής. Και βέβαια, υπάρχει και οικονομική παράμετρος, την οποία κανένας γιατρός δεν την ξεχνάει. Στο κάτω κάτω της γραφής δε μας συμφέρει να είμαστε, να κάνουμε ακριβή ιατρική. Διότι πως θα δούμε κι εμείς κανένα φράγκο να το πω έτσι στην καθομιλουμένη αν στοιχίζουμε πάρα πολύ ακριβά, είτε στο κράτος είτε τους ασφαλιστικούς φορείς;
-Αυτό είναι το λάθος της πολιτείας. Δε θέλει να ξοδέψει και το αφήνει στην κοινωνία. Δεν θέλει να ξοδέψει γιατί πράγματι στοιχίζει. Δεν θέλει να ξοδέψει όμως γιατί δεν έχει την εξυπνάδα να αξιοποιήσει τους γιατρούς ούτως ώστε αυτά που θα ξοδέψει να τις επιστρέψουν πίσω με το παραπάνω. Η επιστροφή δεν μπορεί να γίνει με όρους οικονομικούς όμως. Θα γίνει και με οικονομικούς όρους.. Η εξυπνάδα εκεί είναι, να επενδύσεις για να πάρεις πίσω. Είπαμε δε θα τα πάρεις άμεσα αλλά στο τέλος μιας μεγάλης μέρας θα έρθουν αυτά. Εκεί δυσκολεύονται να το καταλάβουν οι πολιτικοί.
-Πού εκπαιδεύονται όλοι γιατροί; Πού μαθαίνουμε Ιατρική; Στο Δημόσιο δε μαθαίνουμε; Ε δεν είναι κρίμα, εμείς που ήμασταν όλα τα χρόνια στο Δημόσιο, εγώ συμπλήρωσα 50 χρόνια στο πανεπιστήμιο, δεν είναι κρίμα να μην έχουμε κι εμείς την ανάλογη υποστήριξη;
-Η νέα γενιά που θα θέλουν να γίνουν γιατροί, να την προτιμήσουν. Διότι ιατρική ποτέ δεν θα χάσει την ανθρωπιά της και της ενσυναίσθηση. Ο γιατρός πάντα θα επιζητάει το χαμόγελο και το ευχαριστώ του αρρώστου που το λέει με τα μάτια του όταν λέει γιατρέ σε ευχαριστώ πολύ. Και την ενσυναίσθηση. Δηλαδή, ο γιατρός πάντα, να το ξέρετε, παρόλο που οι συμπολίτες μας το αμφισβητούν πολλές φορές, πάντα βάζει τον εαυτό του στη θέση του αρρώστου και λέει, αν ήμουνα εγώ άρρωστος πως θα ήθελα να μου φερθεί. Οι περισσότεροι συνάδελφοι, να μην μπω όλοι και με παρεξηγήσουν ότι τα ισοπεδώνω όλα. Λοιπόν, αυτά τα δύο πράγματα δε θα μας στερήσει ούτε τεχνολογία ούτε κανένας.
-Απλά, θα τους έλεγα, ότι πρέπει να αλλάξουν, να επιζητήσουν να αλλάξουν τρόπο εκπαίδευσης και να επιζητήσουν οι ίδιοι από τον εαυτό τους να αλλάξουν τρόπο με τον οποίο μαθαίνουν γράμματα, του testing. Δεν μπορεί να αγνοήσουν την τεχνολογία. Θα πρέπει να την μάθουν καλά, αλλά να την καθυποτάξουν, να την βάλουνε πίσω τους, κάτω τους, να την έχουν του χεριού τους την τεχνολογία. Για να έχεις κάποιον όμως του χεριού σου, θα πρέπει να μπορείς να τον ελέγχεις και να τον χειραγωγείς. Επομένως, όποιος ξεκινήσει για την ιατρική, πρώτα θα μάθει καλά την τεχνολογία.
-Θα πω και κάτι που θα ακουστεί ίσως λίγο περίεργο και ίσως και υπερφίαλο. Θα πρέπει να ξέρουν να διαβάζουν αγγλικά. Διότι, δυστυχώς ή ευτυχώς, η αγγλική γλώσσα είναι η γλώσσα της Ιατρικής. Δεν ξέρεις αγγλικά σήμερα στην ιατρική, είσαι μουγγός, δεν μπορείς να μιλήσεις, δεν μπορείς να συνεννοηθείς. Και από κει και πέρα, να επιζητήσουν με τους όποιους τρόπους κρίνουν τα όργανα τους, οι σύλλογοι τους, οι συνδικαλιστικές τους οργανώσεις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και να μην ξεχνάνε ότι από δω και πέρα η Ιατρική θα είναι συνεχώς πιο απαιτητική από πλευράς γνώσεων. Το βιβλίο ή τον υπολογιστή γιατί τώρα όλα είναι μέσω των υπολογιστών, όλα πια είναι online να πούμε, δεν πρόκειται ποτέ να το αφήσουν. Άρα θα χρειάζεται κάθε μέρα να διαθέτουν ώρες για να διαβάσουν και να γίνουν πιο πρακτικοί και αποτελεσματικοί για να βγαίνει η υγεία, το κόστος της υγείας μάλλον πιο οικονομικό.
– Πρέπει η γνώση των νέων γιατρών να καθυποτάξει την τεχνολογία, με την έννοια να την χρησιμοποιεί εκεί που πρέπει. Θα κάνω μια μαγνητική αγγειογραφία γι’ αυτό και γι’ αυτό το λόγο. Δεν θα κάνω άσκοπες εξετάσεις να επιβαρύνω το φορέα τον ασφαλιστικό, το κράτος, την ασφαλιστική εταιρεία… Γιατί αλλιώς δεν θα πάρω και εγώ. Επομένως, η βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου περνάει μέσα από την γνώση μας και την σωστή χρήση της γνώσης και της τεχνολογίας. Έτσι, θα μπορέσουμε να πάρουμε κάτι παραπάνω. Και πρέπει να είμαστε συνεχώς, να κουβαλάμε επικαιροποιημένες γνώσεις. Αυτές πριν από πέντε χρόνια παύουν να υπάρχουν.
-Θεωρείται ιατρικό λάθος ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως έπρεπε να εξελιχθούν, εάν ο γιατρός με τη γνώση που όφειλε να έχει, κατά τη διάρκεια μιας διαγνωστικής ή θεραπευτικής διαδικασίας, δεν έδειξε την απαιτούμενη επιμέλεια και τα πράγματα εξελίχθηκαν στραβά. Υπάρχει όμως και το τυχαίο συμβάν ή το δυσάρεστο συμβάν και η επιπλοκή. Εκεί είναι που υπάρχουν μεγάλες διαφωνίες. Διότι δε σημαίνει ότι όλα τα λάθη ή όλες οι επιπλοκές ή τα δυσάρεστα συμβάματα είναι λάθη. Αλλά ούτε και όλα τα λάθη ότι είναι επιπλοκές. Θα πρέπει πολύ να το μελετήσει και να το εμβαθύνει. Υπάρχει μια καχυποψία προς τους γιατρούς, όπως υπάρχει και η καχυποψία των γιατρών προς τους άρρωστους, και αυτό είναι κακό. Όμως σιγά-σιγά τα πράγματα εξομαλύνονται. Οι άνθρωποι σήμερα ξέρουνε πολύ περισσότερα πράγματα χάρη στο διαδίκτυο και οι ιατροί έχουν μάθει πλέον πως να μπορούν και να αποφεύγουν φυσικά τα λάθη αλλά και να μπορούν να προφυλάσσονται από ενδεχομένως κακόβουλους αρρώστους ας το πω έτσι.
-θα ήθελα απλώς στους συναδέλφους τους νέους να πλαισιώσουν τον Ιατρικό Σύλλογο και να είναι πιο δραστήριοι. Όχι μονάχα στις εκλογικές διαδικασίες, αλλά και στις άλλες εκδηλώσεις. Όλοι οι Ιατρικοί Σύλλογοι και ο Σύλλογος Θεσσαλονίκης κάνουν πάρα πολλές εκδηλώσεις και μαθήματα κι αυτά. Θα ήθελα μέσα από τον Ιατρικό Σύλλογο να έρχονται σε επαφή. Το διαδίκτυο έχει μεγαλώσει την απόσταση μεταξύ των ανθρώπων αλλά εμείς είμαστε μία επιστήμη που υπηρετεί τον άνθρωπό. Και ως άνθρωποι και ως γιατροί, έχουν την ανάγκη της επαφής, απευθείας, πως λένε στα χωριά, να με κοιτάς στα μάτια. Θέλουμε λοιπόν να κοιτάμε ο ένας τον άλλον στα μάτια, να συζητάμε για τα προβλήματα μας και ένας καλός χώρος ή τρόπος είναι οι εκδηλώσεις που κάνει ο ιατρικός σύλλογος. Ας τον πλαισιώσουν κι ας είναι κοντά του.
Αθανάσιος Νικολαιδης 2002-2005 / 2005-2008 / 2008-2011
Γεννήθηκε στο Νέο Πετρίτσι Σερρών στις 22 Μαρτίου 1941. Ήταν έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών. Ήταν απόφοιτος του Γ’ Γυμνασίου (Λυκείου) Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και αποφοίτησε το 1968 με βαθμό “Λίαν Καλώς”. Στην στρατιωτική του θητεία που διήρκησε από το 1968 έως το 1970 παρουσιάστηκε στην Κόρινθο. Έπειτα υπηρέτησε στη Χίο, στην Λαμία και στην Αθήνα στο Νοσοκομείο Αναπήρων Πολέμου (Ν.Α.Π.)
Το 1970 παντρεύεται την Κατερίνα Καραγιάννη στην Αθήνα. Το 1970 – 1971 κάνει το αγροτικό του ιατρείο στην Δάφνη Σερρών. Το 1971 ξεκινάει στην Αθήνα την ειδικότητά του στην Παιδιατρική στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”. Το 1972 συνεχίζει την ειδικότητά του στην Θεσσαλονίκη στο Νοσοκομείο “ΑΧΕΠΑ”. Το 1973 – 1975 γίνεται Βοηθός στην Παιδιατρική Κλινική Α.Π.Θ. με τον καθηγητή Κασίμο. Το 1974-1975 εκπαιδεύεται στα Λοιμώδη Νοσήματα στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Θεσσαλονίκης. Το 1975 – 1978 εργάζεται στην Θεσσαλονίκη στο Κέντρο Περίθαλψης Παίδων “Άγιος Δημήτριος”. Το 1975 διορίζεται στο ΙΚΑ ως Παιδίατρος. Το 1975 ανοίγει το ιδιωτικό του ιατρείο στην οδό Εγνατία. Το 1983 έγινε Μέλος του Δ.Σ. Ι.Σ.Θ και Μέλος του Δ.Σ. ΣΕΥΠΙΚΑ Β. Ελλάδος. Το 1988 – 1999 ήταν Ταμίας και Γ. Γραμματέας της Παιδιατρικής Εταιρείας Β. Ελλάδας. Το 1989 – 2008 ήταν Πρόεδρος Δ.Σ. του ΣΕΥΠΙΚΑ Β. Ελλάδος. Το 1989 – 2005 ήταν Αντιπρόεδρος Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιατρών ΙΚΑ. Το 2002 – 2011 ήταν Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης. Το 2002 – 2011 ήταν Μέλος της Επιτροπής Μεταγραφών φοιτητών του Α.Π.Θ. Το 2005 – 2008 ήταν Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ιατρών ΙΚΑ Το 2006-2011 ήταν Μέλος του Δ.Σ. του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου. Συνταξιοδοτήθηκε το 2011. Απέκτησε δύο εγγονές, την Αλκυόνη και την Ηλέκτρα. Έφυγε από τη ζωή στις 12 Ιανουαρίου του 2024.
Αθανάσιος Εξαδάκτυλος 2011-2013 / 2014-2018
-Στον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης ήμουν ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου από το 2002 ως το 2008 και ως Πρόεδρος από το 2011 έως το 2013, αν θυμάμαι καλά. Και μετά ξανά από το 2014 ως το 2018. Δηλαδή περίπου 6,5 χρόνια. Μεσολάβησε μια παραίτηση διαμαρτυρίας εκείνη την εποχή. Ξέρετε ήταν πολύ δύσκολα εκείνη η εποχή, ήμασταν αμέσως μετά τα μνημόνια, μετά την επιβολή των μνημονίων. Υπήρχαν αλλαγές στην Υγεία οι οποίες ήταν βίαιες και ανατρεπτικές. Και στη Θεσσαλονίκη βρέθηκε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα να υποχρηματοδοτούνται τα νοσοκομεία της έναντι των νοσοκομείων άλλων περιοχών και των νοσοκομείων των Αθηνών. Αλλά και έναντι άλλων περιοχών, όχι μόνο των Αθηνών. Για να μην τροφοδοτούμε αυτή τη μόνιμη γκρίνια της Θεσσαλονίκης έναντι της Αθήνας. Και τότε δε λαμβάναμε καμία απολύτως επίσημη απάντηση από πλευράς πολιτείας γιατί συμβαίνει αυτό και αν αυτό θα διορθωνόταν ή όχι. Και επειδή ήθελα να εκφράσω έτσι με το μέγιστο βαθμό την αντίθεσή μας σε εκείνη την πραγματικότητα, αποφάσισα να παραιτηθώ, χωρίς βεβαίως να αποσυρθώ, διότι ξανά έθεσα υποψηφιότητα στις αμέσως επόμενες εκλογές.
-Ξέρετε στον Ιατρικό Σύλλογο της Θεσσαλονίκης ως Πρόεδρος είχα την τύχη να έχω εξαιρετικούς συνεργάτες. Σε όλες τις φάσεις. Δηλαδή από την αρχή θα αναφερθώ στο σημερινό Πρόεδρο το Νίκο το Νίτσα, ο οποίος είναι και πολύ καλός φίλος. Στο Δημήτρη το Τσάμη ο οποίος ανέλαβε την Προεδρεία σε εκείνη τη χρονική περίοδο. Στο Θόδωρο το Δαρδαβέση που ήτανε Πρόεδρος του Πειθαρχικού στην πρώτη Προεδρία μου. Στη Μαρία τη Χατζηδημητρίου, στο Σταύρο το Ρίζο, στον Νίκο το Μπάτζιο και πάρα πολλούς άλλου τους οποίους δε θέλω να συνεχίσω γιατί θα ξεχάσω κάποιον και δε θα είναι σωστό.
-Είχα την τύχη να έχω καλούς συνεργάτες. Όπως επίσης είχα την τύχη να έχω και καλή συνεργασία με τις παρατάξεις οι οποίες υπήρχαν στο Διοικητικό Συμβούλιο και δεν ανήκανε στο δικό μας το συνδυασμό. Και θα αναφέρω ανθρώπους οι οποίοι παρά το γεγονός ότι είχαμε διαφορετική οπτική στα θέματα της Υγείας, συνέβαλλαν τα μέγιστα. Το Θανάση το Σιούλη. Θα αναφερθώ στον Κώστα το Δαλαμπούρα, τον αείμνηστο. Και σε άλλους οι οποίοι πάντοτε είχανε μια θετική άποψη για όσα αφορούσαν τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης και για αυτό και καταφέραμε, θέλω να πιστεύω, εκείνη την εποχή και παρά τις δυσκολίες, να σταθούμε αξιοπρεπώς έναντι της κοινωνίας. Γιατί ξέρετε, οι Ιατρικοί Σύλλογοι υπάρχουνε για να προασπίζονται τα συμφέροντα της κοινωνίας μέσω των γιατρών. Και βεβαίως να εκπροσωπούν και τους γιατρούς αλλά με πυξίδα πάντοτε το όφελος του ασθενούς. Αυτός είναι ο ρόλος μας και για αυτό δεν είμαστε Σωματεία, είμαστε Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, οι Ιατρικοί Σύλλογοι. Έχουμε δηλαδή μια ευθύνη κοινωνική και αναγνωρισμένη νομοθετικά από την πολιτεία.
-Ο ρόλος διαχρονικά, πάντοτε ήταν ο σύμβουλος της πολιτείας. Αυτός είναι ο ρόλος και αυτός αναφέρεται και σε όλα τα παλιά και τα σύγχρονα Νομοθετήματα και στα παλιά Βασιλικά Διατάγματα. Αυτός ήταν ο ρόλος. Δηλαδή ήτανε το όργανο το οποίο εκπροσωπούσε και επιτηρούσε τους γιατρούς πάντοτε και συμβούλευε την πολιτεία εκ μέρους των γιατρών. Και για αυτό και πάντοτε η θέση, όπως είπα προηγουμένως, έχει ως παρονομαστή το συμφέρον των ασθενών, πρωτίστως. Βεβαίως πολλές φορές το συμφέρον των ασθενών και των γιατρών συμπίπτει. Και με αυτή την προσέγγιση πάντοτε λειτουργούσε ο Ιατρικός Σύλλογος.
-Ο Ιατρικός Σύλλογος από το 2011 και μετά και όλοι οι Ιατρικοί Σύλλογοι, ανέλαβε ευθύνες τις οποίες δεν είχε πιο πριν. Δηλαδή ανέλαβε παραδείγματος χάρη την έκδοση των αδειών ιατρείων και εργαστηρίων που μέχρι τότε το είχαν οι παλιές Νομαρχίες, τα αντίστοιχα τμήματα της Περιφέρειας. Άρα ο ρόλος ενδυναμώθηκε. Όπως επίσης αντιστοίχως ο ρόλος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου με Νομοθέτημα τότε, από τότε ήταν η έκδοση των αδειών άσκησης επαγγέλματος και των τίτλων ειδικότητας. Αρμοδιότητα που ασκήθηκε για πρώτη φορά το 2019 όταν εγώ μεταπήδησα στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο. Και θα πρέπει να πω ότι αυτό μας καθιστά και από τους λίγους Ιατρικούς Συλλόγους στην Ευρώπη που έχουμε αυτή την αρμοδιότητα. Δηλαδή να δίνουμε, να χορηγούμε την άδεια και να την αφαιρούμε την άδεια μέσω των πειθαρχικών οργάνων. Και κάνει τους Ιατρικούς Συλλόγους να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ενδεχομένως στο μυαλό των πολλών ανθρώπων είναι. Δηλαδή η έκφραση των γιατρών. Δεν είναι μόνο αυτό.
-Κοιτάξτε, οι βασικοί άξονες τότε ήταν σε 3 κατευθύνσεις. Η πρώτη κατεύθυνση ήταν οι συμβουλές προς την πολιτεία να είναι ρεαλιστικές, ορθολογικές και εφαρμόσιμες έτσι ώστε οτιδήποτε από αυτά αξιοποιούσε η πολιτεία, να αποδώσει καρπούς. Βεβαίως η πολιτεία διαχρονικώς έχει μία βαρηκοΐα κατά περιόδους και βαριά κώφωση σε αυτά που της λέμε και πολλές φορές έχουν την αίσθηση οι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν επαφή με το χώρο, ότι μπορούν να λύσουν ένα πρόβλημα καλύτερα από αυτούς που το ζουν επί δεκαετίες δεκαετιών και οι οποίοι υπηρετούν και το χώρο αυτό μετά από πολυετείς και πολύ δύσκολες σπουδές. Αυτό είναι ένα διαχρονικό παράπονο αλλά είναι και μία ευκαιρία για την πολιτεία να δοκιμάσει και την άλλη λύση. Να ακούσει τι λέει ο γιατρός. Άλλωστε ως ασθενείς ξέρουμε όλοι ότι όταν ακούμε τι λέει ο γιατρός, έχουμε κάποια ελπίδα να βελτιωθούμε, αλλιώς το αφήνουμε στην τύχη. Η δεύτερη προτεραιότητα ήτανε να βελτιωθούνε οι Υπηρεσίες προς τους συναδέλφους και στο πλαίσιο αυτό είχαμε την αγορά Γραφείων στην Ανατολική πλευρά της πόλης για να εξυπηρετούνται οι συνάδελφοί μας με μεγαλύτερη ευκολία, καθώς το κυκλοφοριακό απασχολούσε τη Θεσσαλονίκη μας εδώ και πολλά χρόνια. Το μετρό είχε ξεκινήσει τότε αλλά ακόμα και τώρα δεν είχε ολοκληρωθεί. Η απλοποίηση πάρα πολλών διαδικασιών που γίνανε ηλεκτρονικά. Ήμασταν ο πρώτος Σύλλογος που έκανε ηλεκτρονικές εκλογές και αυτό ήτανε πάρα πολύ θετικό διότι αύξησε τη συμμετοχή των γιατρών. Γιατί πολλοί γιατροί που είχαν αντικειμενικές δυσκολίες, ένα Συνέδριο, μια αρρώστια, ένα χειρουργείο, μια εφημερία, δεν μπορούσανε να εκφραστούν. Όπως επίσης και συνάδελφοί μας που βρέθηκαν στο εξωτερικό, που βρέθηκαν σε μεγάλους αριθμούς από 2012 και μετά είχαν αυτή τη δυνατότητα.
– Γενικώς ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης πιστεύω ότι από τότε και συνεχίζει να βελτιώνεται διαρκώς σε αυτό και τώρα δηλαδή γίνονται βήματα βελτίωσης. Έγινε πολύ λιγότερο γραφειοκρατικός, πολύ πιο φιλικός προς τους συναδέλφους. Και επίσης τους αποδώσαμε και περισσότερους και καλύτερους χώρους στον Ιατρικό Σύλλογο που είναι το σπίτι όλων. Από την πρώτη στιγμή η σκέψη η δική μου ήταν να δώσουμε πίσω στους συναδέλφους τις συνδρομές τους με έργα. Με δηλαδή καλύτερες Υπηρεσίες, καλύτερες υποδομές, περισσότερο, ό,τι μπορούμε στην υποστήριξή τους. Και υπήρξανε έντονες στιγμής. Δηλαδή να σας θυμίσω ότι όταν απολύθηκαν οι συνάδελφοι του ΙΚΑ ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης είχε βγάλει τότε μαύρα συνταγολόγια, τα οποία δεν άρεσαν καθόλου στον τότε και νυν Υπουργό Υγείας. Βέβαια αυτό συνέβη 10 χρόνια πριν.
-Επίσης όταν είχαμε την παρέμβαση Κατρούγκαλου στο ασφαλιστικό, ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης ήτανε ο μόνος Ιατρικός Σύλλογος που δημιούργησε ένα Ταμείο Επαγγελματικής Ασφάλισης για τους γιατρούς που τους βοηθούσε και τους βοηθά στο να φροντίσουνε οι ίδιοι στο να έχουν ένα αξιοπρεπές μέλλον. Διότι ξαφνικά διαπιστώσαμε ότι ενώ επί χρόνια είχαμε εισφορές μόνοι μας, χωρίς κοινωνικούς πόρους, χωρίς συμμετοχή του κράτους, το Ταμείο μας ενσωματώθηκε σε άλλα Ταμεία. Έχασε την περιουσία του, μια πολύ μεγάλη περιουσία που ήτανε χρήματα των γιατρών, επαναλαμβάνω. Και οι συντάξεις των γιατρών ακόμα και σήμερα, αυτών που παίρνουν μόνο από το Ταμείο το δικό μας, είναι πραγματικά σε επίπεδα ντροπής. Είναι πάρα πολύ χαμηλές.
-Άρα τότε λοιπόν το 2015, εν μέσω κινήματος γραβάτας, συλλάβαμε και υλοποιήσαμε μέσα σε χρόνο ρεκόρ, σε 18 μήνες περίπου, τη δημιουργία ενός Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης. Το πρώτο ιατρικό. Το τρίτο που θεωρώ ότι είναι σημαντικό είναι ότι ξεκινήσαμε μία συστηματική προσπάθεια ενημέρωσης της κοινωνίας για θέματα δημόσιας υγείας και πρόληψης με τρόπο διαρκή. Το πρώτο εμβολιάΖΩ, δηλαδή τη συμβολή του εμβολίου στη ζωή, ξεκίνησε το 2017, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Είχε μια ιδιαίτερη βαρύτητα όταν ήρθε η πανδημία που κανείς δεν προέβλεπε βέβαια τότε. Και βεβαίως ενδυναμώθηκε από το σημερινό Πρόεδρο τον Νίκο το Νίτσα, με άλλες δράσεις για την παιδική παχυσαρκία. Δηλαδή για όλα αυτά τα θέματα δημόσιας υγείας που στον Δυτικό Κόσμο επιβαρύνουν την υγεία των ανθρώπων και που αν τα προλάβουμε θα έχουμε λιγότερες ασθένειες να αντιμετωπίσουμε.
-Κοιτάξτε, όπως είπα και προηγουμένως η πολιτεία έχει μία διαρκή βαρηκοΐα. Αυτό να το πούμε. Η οποία κάποιες φορές είναι στα όρια της κώφωσης. Και δε σας κρύβω ότι ο ρόλος αυτός έχει και δύο τρόπους παρουσίασης. Υπάρχει η δημόσια παρουσίαση, αυτό που πρέπει να το πληροφορηθεί και η κοινωνία και έχει και ρόλους παρουσίασης που δεν είναι δημόσιοι, που δεν χρειάζεται να τα πληροφορηθεί η κοινωνία. Και τα δύο τα ασκήσαμε. Άλλοτε είχαμε αυτιά που άκουγαν λίγο περισσότερο, άλλοτε είχαμε αυτιά που άκουγαν λιγότερο ή καθόλου. Αλλά η δική μας υποχρέωση είναι να συμβουλεύουμε. Ξέρετε ο γιατρός υποχρεούται να δώσει τη συμβουλή στον ασθενή που θα του τη ζητήσει. Ο ασθενής μπορεί να την ακούσει ή να μην την ακούσει. Και όταν μιλάμε τώρα για, σε επίπεδο πολιτείας, Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου, εκεί υποχρεούμεθα να συμβουλεύουμε. Δηλαδή δεν μπορούμε να πούμε ότι δε μας ρωτάνε, δε συμβουλεύουμε. Εκεί υποχρεούμεθα να συμβουλεύουμε. Και με αυτή την προσέγγιση πάντοτε τοποθετούνταν ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης και αυτό δεν αφορά μόνο τη δική μου θητεία, αφορά και τις προηγούμενες, αφορά και τις επόμενες.
-Επιδιώκουμε πάντοτε να έχουμε καλή συνεργασία με όλους τους Υπουργούς. Αλλά καλή συνεργασία σημαίνει και ορθή συμβουλή. Δηλαδή το λάθος είναι λάθος, το σωστό είναι σωστό. Αυτό που απαιτεί διόρθωση, απαιτεί διόρθωση και αυτό που απαιτεί βελτίωση, απαιτεί βελτίωση. Σε αυτό το πλαίσιο ήτανε πάντοτε οι παρεμβάσεις μας. Όπως επίσης σε αυτό το πλαίσιο ήτανε πάντοτε και οι προβλέψεις μας διότι πολλές φορές μία πρόβλεψη επί των σχεδιασμών της πολιτείας που δεν ήταν κακοί, που δεν ήταν καλοί, μια κακή πρόβλεψη. Όταν λέγαμε ότι αυτό που σχεδιάζεται, δε θα πετύχει, στιγμιαία εκλαμβάνονταν ως αντιπολίτευση αλλά στην πραγματικότητα ήταν μια μετεωρολογική πρόγνωση. Δηλαδή δε φταίει ο μετεωρολόγος όταν θα έρθει η καταιγίδα. Αλλά στην πολιτική, αυτός που προβλέπει τα έργα κάποιου πώς θα εξελιχθούν, με βάση την εμπειρία του, τη θέση του και όλα αυτά, αντιστοίχως δεν ευθύνεται για την ενδεχόμενη αποτυχία. Και αυτό παραδείγματος χάρη το είχαμε πολύ έντονα όταν επιχειρήθηκε να υιοθετηθεί το 2018 ο θεσμός του οικογενειακού γιατρού. Που είπαμε ότι αυτό δεν έχει ελπίδες επιτυχίας. Και χωρίς να πάρουνε αρνητική θέση οι Σύλλογοι, παρά μόνο με τις προβλέψεις και με τις επισημάνσεις του γιατί η πρόβλεψη ήταν αυτή, το αποτέλεσμα ήρθε στη συνέχεια μόνο του. Το γνωρίζει, το γνωρίζουν και οι δύο οι τότε επιχειρήσαντες αλλά το γνωρίζουμε και η υπόλοιπη κοινωνία.
-Κοιτάξτε, καταρχάς η οργανωμένη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας αποτελεί ζητούμενο για τη χώρα μας από το 1927, από την εποχή του Ελευθερίου Βενιζέλου. Η πραγματικότητα είναι ότι πολλές φορές η αντίληψη που υπάρχει για το πολιτικό κόστος οδηγεί στη λίμναση των προβλημάτων. Και τα λιμνάζοντα προβλήματα έχουν πολύ μεγαλύτερο κόστος τελικά από τη λύση. Εδώ θα σας πω ότι ως χειρουργός γνωρίζω ότι όλες οι επεμβάσεις είναι απολύτως ανεπιθύμητες. Και κατά τη διάρκεια που διενεργούνται, ουδείς είναι ευχαριστημένος. Η βελτίωση της υγείας προκύπτει μετά την επέμβαση. Αυτό οι χειρουργοί το γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά. Και αν στο χώρο της Υγείας η συσσώρευση των προβλημάτων απαιτεί τέτοιες προσεγγίσεις και απαιτούσε πάντοτε τέτοιες προσεγγίσεις οι οποίες ήταν όμως πολύ δύσκολες για τους πολιτικούς οι οποίοι έχουν αυτό το κριτήριο του πολιτικού κόστους. Το οποίο τελικά μας οδηγεί εδώ που μας οδηγεί σήμερα. Δηλαδή σήμερα πού είμαστε; Είμαστε σε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας σε βαθιά κρίση, πολύ γερασμένο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και τις καλές προθέσεις όλων και σε μία κατακερματισμένη και μη ολοκληρωμένη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, η οποία παραμένει ένα μεγάλο ζητούμενο. Και ενώ έχουμε μια χώρα η οποία έχει πάρα πολλούς γιατρούς, έχουμε πολύ περισσότερους γιατρούς από όσους χρειαζόμαστε και εντός της χώρας. Χωρίς να αθροίζω τις 18.000 – 19.000 που βρίσκονται στο εξωτερικό. Αυτό το προσωπικό το οποίο είναι και πολύ υψηλής εξειδίκευσης, πρακτικά οι Έλληνες πολίτες το απολαμβάνουν αλλά το απολαμβάνουνε με ένα 45% να παίρνει Υπηρεσίες από τον ιδιωτικό τομέα, είτε με τη θέλησή του είτε παρά τη θέλησή του. Αυτό δεν το ξέρουμε. Αλλά βλέπουμε από την άλλη πλευρά και αυτό μας το λένε οι έρευνες γιατί ξέρετε ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης από το 2014, αν θυμάμαι καλά ή από το ’13, κάνει αιτήσεις έρευνες κοινής γνώμης. Οι πολίτες μας λένε ότι αν μπορούσαμε θα θέλαμε να επιλέγουμε και να αμείβουμε το γιατρό μας. Οπότε, να είπα και κάτι ακόμα ότι ξεκινήσαμε τις έρευνες της κοινής γνώμης, σε αυτές τις θητείες μέσα.
-Όπως επίσης θα πρέπει να θυμηθώ και τη μεγάλη φυγή των γιατρών στη Γερμανία. Ξέρετε το 2012 – 2013, περίπου 2.000 Έλληνες γιατροί μετακινήθηκαν στη Γερμανία. Αυτό έγινε σε συνεννόηση του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης με το Υπουργείο Υγείας και τον Ιατρικό Σύλλογο της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας και έγινε με έναν τρόπο που ήτανε συντεταγμένος, δηλαδή φροντίσαμε τότε να μάθουν δωρεάν τη γλώσσα, όσοι δεν την ήξεραν στο επίπεδο που ήτανε αναγκαίο. Όσοι τους προσέφεραν εργασία, ήρθαν στη Θεσσαλονίκη για να κάνουνε τις συνεντεύξεις και να κλείσουν τα συμβόλαιά τους. Και τότε βέβαια εμείς το κάναμε με δύο πονηρές σκέψεις, θα το εξομολογηθώ αυτό. Η μία ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι θα είχανε καλύτερη εκπαίδευση, καλύτερα χρήματα, καλύτερη ζωή. Η δεύτερη πονηρή σκέψη ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι μετά από μια δεκαετία θα γινόντουσαν Διευθυντές στις Γερμανικές Κλινικές. Και θεωρούσαμε ότι εθνικά θα ήταν συμφέρον να υπάρχουν Έλληνες σε θέσεις που επηρεάζουν την κοινή γνώμη της μεγαλύτερης ευρωπαϊκής χώρας. Από τους 2.000, 150 είναι σήμερα Διευθυντές. Και πιστεύουμε ότι στην επόμενη 5ετία θα ξεπεράσουν τους 250 σε Διευθυντικές θέσεις.
-Να είμαστε σαφείς. Ενδεχομένως κάποιοι για οικογενειακούς λόγους να το αποφασίσουν αλλά για μία μαζική επιστροφή δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να συμβεί. Αν θελήσουμε να το επιτύχουμε αυτό, χρειάζεται πάρα πολύ δουλειά στο σύστημά μας και θα πρέπει και η κοινωνία να αντιληφθεί ότι οι αμοιβές των γιατρών πια είναι πολύ χαμηλές. Δεν είναι καθόλου ελκυστικές. Το βλέπουμε ότι δεν είναι ελκυστικές ακόμα και για τους ανθρώπους που ζούνε μέσα στη χώρα. Δηλαδή αυτοί που η εναλλακτική τους είναι η αβεβαιότητα του ιδιωτικού τομέα, ακόμα και αυτοί βλέπουμε ότι δεν επιδιώκουν να καταλάβουν μια θέση και για αυτό και έχουμε πάρα πολλές άγονες θέσεις.
-Όταν το Εθνικό Σύστημα Υγείας ιδρύθηκε για πρώτη φορά, οι Διευθυντές τότε είχαν περίπου τις ίδιες απολαβές με τους Βουλευτές. Ίδιες απολαβές είχαν τότε Βουλευτές και Διευθυντές του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Και αυτό σταδιακά διολίσθησε και φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα.
-Εμείς εκείνο που αντιμετωπίσαμε ήταν την επιστροφή στην πραγματικότητα, όπως και όλη η ελληνική κοινωνία. Εμείς ήμασταν στην εποχή που διαχειριζόμασταν τις απαιτήσεις της Τρόικας, τις αλλαγές στους ασφαλιστικούς φορείς, τη δημιουργία του ΕΟΠΥΥ, ο οποίος ΕΟΠΥΥ και τότε λέγαμε ότι είναι λάθος και τώρα επαναλαμβάνουμε ότι είναι λάθος διότι ξέρετε θα πω ότι ο ΕΟΠΠΥ είναι ο μεγαλύτερος Οργανισμός αυτή τη στιγμή τέτοιου είδους στην Ευρώπη. Η χώρα μας δεν είναι ούτε η μεγαλύτερη πληθυσμιακά, ούτε η μεγαλύτερη σε έκταση. Και επίσης ο ΕΟΠΥΥ καλύπτει ταυτοχρόνως και αυτούς τους Έλληνες που πληρώνουνε και τους Έλληνες που δεν πληρώνουνε. Και αυτό επίσης είναι μια στρέβλωση. Όπως επίσης ο ΕΟΠΥΥ καθορίζει μονομερώς αμοιβές. Και αυτό δε βοηθά. Δηλαδή αντιμετωπίσαμε όλες αυτές τις πολύ μεγάλες αλλαγές και όλες τις επιπτώσεις του μνημονίου, που ήταν τότε ξέρετε πάρα πολύ δύσκολη η θέση μας διότι έπρεπε αφενός μεν να διαφυλάξουμε την καλή άσκηση της ιατρικής και της παροχής Υπηρεσιών προς τους πολίτες. Έπρεπε να διαφυλάξουμε τα καλώς νοούμενα συμφέροντα των ιατρών για να συνεχίσουν να βρίσκονται εδώ και να παρέχουν τις Υπηρεσίες τους. Και έπρεπε και οι προτάσεις μας να βρίσκονται εντός των χρημάτων που ήτανε διαθέσιμα στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Και αυτό ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη άσκηση. Και για το λόγο αυτό θα σας πω ότι ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης απείχε συστηματικά από ακρότητες εκείνη την εποχή και τοποθετούνταν πάντοτε με πολύ προσεκτικό τρόπο στα επιμέρους θέματα.
-Να σας πω την αλήθεια μετάνιωσα για αυτά που… δεν έκανα. Για αυτά που έκανα, δεν έχω μετανιώσει. Άλλωστε επιβραβεύτηκα. Δηλαδή στην πρώτη μας προσπάθεια είχαμε συγκεντρώσει τη θετική συμμετοχή του 60% των συναδέλφων μας. Το ίδιο έγινε και στη δεύτερη προσπάθεια. Όταν στη συνέχεια αποχώρησα και είχα την προοπτική του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου, εκεί είχαμε το 70% των συναδέλφων μας. Άρα εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ να μετανιώσω για κάτι από αυτά που κάναμε. Μετανιώνω όμως για κάποια, για αρκετά που δεν κάναμε.
-Όπως η ενίσχυση των νέων συναδέλφων για τη συμμετοχή τους στο Ταμείο Επαγγελματικής Ασφάλισης. Δηλαδή αυτό νομίζω ότι θα έπρεπε να το είχαμε κάνει. Δηλαδή να ανοίξουμε αυτό το δρόμο δίνοντας εμείς έναν κουμπαρά στους νέους συναδέλφους για να τον ακολουθήσουν.
-Για τους νέους συναδέλφους το πρώτο πράγμα που θέλω να τους μεταφέρω και θέλω να το ακούσουνε, να μην ακούν τους απαισιόδοξους. Να φροντίσουν να είναι πολύ καλοί στη δουλειά τους. Αυτό θα τους κάνει τους ίδιους να κοιμούνται ήσυχα και τους ασθενείς τους να απολαμβάνουν τις Υπηρεσίες τους και αυτοί στη συνέχεια να ζουν μια καλύτερη ζωή. Το τρίτο είναι να ακολουθήσουν και να κάνουν επιλογές με βάση αυτό που τους ενδιαφέρει πραγματικά επιστημονικά. Δηλαδή να μην κάνουν επιλογές στο επιστημονικό πεδίο με βάση οικονομικές προσδοκίες. Διότι τότε θα διαψευστούν οι οικονομικές τους προσδοκίες ενώ αν στο επιστημονικό πεδίο κάνουν επιλογές με βάση τα πραγματικά τους ενδιαφέροντα και οι οικονομικές τους προσδοκίες θα ευοδωθούν και θα τις δούνε να γίνονται πράξη. Το τρίτο που θέλω να τους προτείνω, να μην περιμένουν να ολοκληρώσουν την καριέρα τους ή να προχωρήσει η καριέρα τους για να κάνουν οικογένεια. Να κάνουν οικογένειες νωρίς. Θα τους βοηθήσει και στην καριέρα τους και θα το απολαύσουν περισσότερο από ό,τι θα το απολαύσουν αν το αναβάλουν.
-Τι απάντησε το ChatGPT όταν ρωτήθηκε ποιος έχει την ευθύνη για την εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης στην ιατρική; Λοιπόν, κατά το ChatGPT πάντα, όχι κατ’ εμέ. Την ευθύνη στην εφαρμογή της τεχνητής νοημοσύνης την έχει αυτός που χορηγεί τα στοιχεία για την ακρίβειά τους. Αυτός που τοποθετηθεί τα στοιχεία στο σύστημα για την ακριβή αντιγραφή. Η καλή λειτουργία του συστήματος. Ο γιατρός που αξιολογεί τις απαντήσεις της τεχνητής νοημοσύνης. Και στο τέλος τέλος ο ασθενής που δέχεται να χρησιμοποιηθεί η τεχνητή νοημοσύνη από το γιατρό που τον θεραπεύει. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι η ιατρική δεν έχει τίποτα να φοβάται από την τεχνολογία. Όσοι την αγκαλιάσουν έγκαιρα και γρήγορα, θα έχουν καλύτερες προσωπικές προοπτικές προόδου. Και πιστεύω ότι μετά από 100 χρόνια ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης θα είναι ολοζώντανος όπως είναι και τώρα. Θα μιλάνε ενδεχομένως μια γλώσσα που εμείς σήμερα αν την ακούγαμε, δε θα είμαστε εδώ να την ακούσουμε, αν την ακούγαμε δε θα καταλαβαίναμε τίποτα.
-Εκ των πραγμάτων είναι πολύ τιμητικό το να εκλέγεται κάποιος στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο ως Πρόεδρος. Είναι ο μεγαλύτερος επιστημονικός Σύλλογος της χώρας. Επίσης εκ των πραγμάτων είναι πολύ δύσκολο να το επιτύχει κάποιος ο οποίος δεν προέρχεται και δεν κατοικεί στην Αττική. Έχει συμβεί όμως και στο παρελθόν. Ο αείμνηστος Δημήτρης Καραγκούνης ο οποίος ξεκίνησε από τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης με καταγωγή από την Κοζάνη, ήταν Πρόεδρος στον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο πριν από περίπου 30 χρόνια. Εγώ είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι σε αυτή τη θέση, παρά τις δυσκολίες που έχει. Και επίσης είμαι και χαρούμενος γιατί την υπηρετώ με τις ίδιες σκέψεις και την ίδια τακτική που υπηρετούσα και τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης, με την αποδοχή βεβαίως όλων των υπολοίπων.
-Η ευχή μου για τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης είναι να συνεχίσει στα ίδια βήματα και να αναζητά διαρκώς καλύτερα. Αυτή είναι η ευχή μου και είναι μια ευχή που τη δίνω με μεγάλη αυτοπεποίθηση ότι θα τη δούμε να πραγματοποιείται γιατί γνωρίζω την ποιότητα των ανθρώπων που τον υπηρετούν σήμερα.
Δημήτρης Τσάμης 2013-2014
–Ζω από πολύ κοντά τις προσπάθειες των διοικητικών συμβουλίων του Ιατρικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης πάνω από 25 χρόνια. Οι συνάδελφοι μου έχουν κάνει την ιδιαίτερη τιμή να με εκλέγουν σε διάφορες θέσεις, τόσο ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου, στη θέση του Γενικού Γραμματέα, του Αντιπροέδρου, του Προέδρου και τώρα πια στη θέση του Προέδρου του Πειθαρχικού Συμβουλίου. Η πιο δύσκολη θέση σίγουρα ήταν του Προέδρου του Πειθαρχικού Συμβουλίου. Γιατί μπορεί να μην έχει την καθημερινή τριβή με τις δραστηριότητες, έχει όμως τη βαριά ευθύνη των αποφάσεων που παίρνονται. Και σίγουρα θα έλεγα ότι το να διακονείς στο Πειθαρχικό Συμβούλιο είναι μια ασταμάτητη δοκιμασία συνείδησης. Διότι, οι συνάδελφοι μας εύχομαι να μην έρχονται ποτέ στο Πειθαρχικό Συμβούλιο. Όταν όμως έρχονται, εμείς οφείλουμε να λειτουργήσουμε εκπροσωπώντας τους άλλους, τους πολλούς, εκείνους που σέβονται τους κανόνες της δεοντολογίας και τους κανόνες της επιστήμης. Και έτσι ερχόμαστε πολλές φορές στη δυσάρεστη θέση να επιβάλλουμε ποινές.
-Κοιτάξτε, πειθαρχικό λειτουργεί στον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης θα έλεγα πάνω από 60 χρόνια. Έχουν περάσει πολλοί αξιόλογοι συνάδελφοι από το Πειθαρχικό Συμβούλιο, τόσο από τη θέση του Προέδρου, όσο και ως μέλη του Συμβουλίου. Εμείς προσπαθούμε να συνεχίσουμε αυτή την πορεία αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης. Δεν είναι εύκολο. Πολλές φορές η πίεση είναι μεγάλη. Πολλές φορές ο τρόπος με τον οποίο βλέπει το ιατρικό μάτι κάτι, είναι διαφορετικό. Αλλά υπερηφανεύομαι να πιστεύω ότι εν τέλει μέχρι στιγμής έχουμε πορευθεί ακριβοδίκαια.
-Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι από το 2005 και μετά έχει τεθεί σε ισχύ ένας αρκετά σύγχρονος κώδικας ιατρικής δεοντολογίας, ο οποίος βέβαια, κατά τη γνώμη, μου πρέπει να ξανά αλλάξει, διότι έχουν περάσει 20 χρόνια. Και τα δεδομένα της τεχνολογίας, της γνώσης, του τρόπου προβολής των γιατρών αλλάζουν διαρκώς. Αλλά αυτός ο κώδικας ήτανε το τελευταίο μεγάλο βήμα. Και με βάση αυτόν κρίνουμε πλέον. Υπάρχουν παραπτώματα που τώρα πλέον δεν υφίστανται καν. Θα πω ως παράδειγμα αυτό που λέγαμε παλιά την άσκηση της πλανωδιακής ιατρικής. Σήμερα υπάρχει διαδικασία που ένας γιατρός μπορεί να ασκήσει την ιατρική και σε άλλη πόλη. Παλαιότερα αυτό απαγορεύονταν. Επίσης, σήμερα υπάρχει μια προκλητική υπερβολή σε θέματα προβολής των γιατρών μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και από διάφορα έτσι μέσα στο Ίντερνετ, τα οποία παλιά ήταν άγνωστα. Αυτές οι υπερβολές, κατά την άποψή μου, πολλές φορές παραβιάζουν τα προβλεπόμενα από τον κώδικα ιατρικής δεοντολογίας και πρέπει να λαμβάνονται μέτρα. Είναι όμως αρκετά δύσκολο διότι είμαστε στο ιντερνετικό χάος. Είναι δύσκολο να εντοπίζονται αυτά. Επίσης έχει εξοπλισθεί και το Διοικητικό Συμβούλιο και ο πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου με πειθαρχικές αρμοδιότητες, που παλιά δεν τις χρησιμοποιούσαν. Σήμερα όμως τις χρησιμοποιούν. Και βέβαια, το τελευταίο που θα ήθελα να πω γύρω από την λειτουργία του πειθαρχικού είναι ότι, υπάρχει και μια μεγάλη, έτσι, πλέον ανάπτυξη στο επίπεδο των νομικών, οι οποίοι ασχολούνται με ιατρικά θέματα. Και έτσι πολλές φορές έρχονται ως υποθέσεις στο Πειθαρχικό Συμβούλιο από τα δικαστήρια, που την ποινική διαδικασία, την οποία εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε, όπως προβλέπει ο νόμος.
-Στην Ελλάδα έχουμε μια πληθώρα γιατρών. Αυτό επηρεάζει τον τρόπο άσκησης του επαγγέλματος. Η ιατρική είναι σε πολύ καλό επίπεδο και στην Ελλάδα γενικά και στη Θεσσαλονίκη ασφαλώς. Αλλά, η ανάγκη για γνωστοποίηση της παρουσίας και των ικανοτήτων ενός γιατρού πλέον είναι πολύ μεγάλη. Και εκεί έχουμε όλα αυτά που σας έλεγα προηγουμένως.
– Αυτά τα οποία γίνονται και αφορούν την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος, ήταν πολύ σημαντικά θέματα στην πόλη μας. Το πρώτο ήταν η δημιουργία του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου, το οποίο άλλαξε την ποιότητα των υπηρεσιών υγείας συνολικά και ειδικότερα στη Δυτική Θεσσαλονίκη. Είναι το κλείσιμο του Νοσοκομείου Παναγία, το οποίο ανήκει στο ΙΚΑ. Είναι η δημιουργία μεγάλων ιδιωτικών κλινικών, οι οποίες προσπαθούν να καλύψουν κενά που δημιουργούνται από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το δημόσιο σύστημα υγείας. Και βεβαίως, οι μεγάλες αλλαγές που έχουν γίνει είναι η δημιουργία του ΕΟΠΥΥ ο οποίος πλέον επηρεάζει τον τρόπο που εργάζονται και αμείβονται οι γιατροί και ιδιαίτερα οι εργαστηριακοί γιατροί και οι συνθήκες αυτές διαρκώς χειροτερεύουν. Εδώ ο Ιατρικός Σύλλογος έχει πάρει πολλές πρωτοβουλίες, αλλά τα αποτελέσματα δεν είναι αυτά που θα θέλαμε. Η κατάργηση του ΙΚΑ επηρέασε πάρα πολύ την άσκηση των γιατρών και αυτό είναι ένα κομβικό σημείο για την πόλη και για όλη την Ελλάδα. Και από την άλλη, όσον αφορά την λειτουργία του Ιατρικού Συλλόγου, είναι η εξέλιξή του, η ψηφιοποίηση των υπηρεσιών του, η ανάπτυξη των χωρών του, όλα αυτά τα οποία βελτιώνουν τον τρόπο που λειτουργεί, άρα και τον τρόπο που υπηρετεί τις ανάγκες των γιατρών της πόλης.
-Αυτή τη στιγμή τα νοσοκομεία που υπάρχουν θα επαρκούσαν να προσφέρουν υπηρεσίες στους πολίτες, εάν ήταν επαρκώς στελεχωμένα και εξοπλισμένα. Κάτι το οποίο δεν συμβαίνει. Το αντίθετο βλέπουμε συμβαίνει. Και άρα, το θέμα πλέον σήμερα δεν είναι να έχουμε ακόμη ένα νοσοκομείο. Η ανάγκη μεγάλη είναι να έχουμε τα νοσοκομεία μας να λειτουργούν. Δυστυχώς εδώ τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και δεν θα βελτιωθούν, παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των γιατρών, των νέων γιατρών, είναι μεγάλος. Έχουμε όντως μια πληθώρα γιατρών στη χώρα. Αυτό προκύπτει από την πληθώρα των ιατρικών σχολών που έχουμε και θα επιταθεί από την εμφάνιση των ιδιωτικών ιατρικών σχολών, που προφανώς θα δούμε να συμβαίνει. Σε αντίθεση λοιπόν με ό,τι ισχύει στις περισσότερες σοβαρές Ευρωπαϊκές χώρες, όπου οι πανεπιστημιακές σχολές δημιουργούνται για να καλύψουν ανάγκες, εδώ έχουμε ένα κράτος το οποίο δεν το παρακολουθεί αυτό. Αντιθέτως, δεν νοιάζεται καθόλου για το αν θα, τι θα κάνουν μετά οι γιατροί που θα έχουνε προκύψει από τις ιατρικές σχολές. Και παράγονται γιατροί, που στη συνέχεια βέβαια αναζητούν τη μοίρα τους και στο εξωτερικό, για να μην πω κυρίως στο εξωτερικό.
-Η ανάγκη είναι εξόφθαλμη. Η αντιμετώπισή της είναι αστεία από πλευράς Υπουργείου. Δεν δίνονται τα κίνητρα που θα έπρεπε να δίνονται, έτσι ώστε να καλυφθούν τα κενά που υπάρχουν σήμερα και πολύ περισσότερο, τα κενά που θα υπάρξουν αύριο και μεθαύριο. Σήμερα έχουμε ειδικότητες, κλινικές και εργαστήρια, στα οποία δεν έχουμε ειδικευόμενους. Και ο λόγος που δεν έχουμε ειδικευόμενους δεν είναι γιατί οι ειδικότητες έπαψαν να είναι ελκυστικές, ενδιαφέρουσες για ένα νέο γιατρό. Είναι γιατί οι συνθήκες εργασίας και οι οικονομικές απολαβές είναι πλέον πάρα πολύ κακές. Αυτό θα δημιουργήσει μακροπρόθεσμα ένα τεράστιο πρόβλημα. Εάν λοιπόν δεν πάρουν γενναία μέτρα, και τα γενναία μέτρα αφορούν τον τρόπο που αρχίζει η ειδικότητα, τον τρόπο που εκπαιδεύονται οι νέοι συνάδελφοι και οι αμοιβές που παίρνουν, τόσο κατά τη διάρκεια της ειδικότητας, όσο και κατά τη διάρκεια της άσκησής της, τότε δεν πρόκειται να λυθεί το πρόβλημα.
-Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι, υπάρχει μια αστεία και ξεπερασμένη μέθοδος για να αρχίσει κάποιος την ειδικότητα. Η οποία είναι η μέθοδος της επετηρίδος. Σε όλα τα άλλα, σε όλα καλά, το δημόσιο έχει καταργήσει την επετηρίδα. Στους γιατρούς όμως, δηλαδή στον τρόπο που αρχίζουν την ειδικότητα, τη διατηρεί. Αυτό είναι ντροπή για το Ελληνικό κράτος, δεδομένου μάλιστα ότι έχουν γίνει και προτάσεις επανειλημμένα για να αλλάξει αυτό το σύστημα και να αρχίσουν οι νέοι γιατροί να μπαίνουν αξιοκρατικά. Και εδώ πολλοί θα πούνε, πάλι εξετάσεις θα δώσουμε; Μια ζωή ο γιατρός δίνει εξετάσεις. Η απάντηση είναι όχι. Οι προτάσεις που έχουν γίνει, δίνουν τον τρόπο να μπει κανείς αξιολογώντας την πορεία του σε όλη τη διάρκεια των σπουδών, Με τους βαθμούς δηλαδή που παίρνει στη διάρκεια των σπουδών. Το κράτος δεν ενδιαφέρεται. Γιατί δεν ενδιαφέρεται; Διότι, είτε έτσι, είτε αλλιώς, τον ίδιο αριθμό ειδικευόμενων θα έχεις στα νοσοκομεία. Οι γιατροί όμως ενδιαφέρονται και εν τέλει η κοινωνία θα έπρεπε να ενδιαφέρεται, διότι με αυτό τον τρόπο χάνει γιατρούς που φεύγουν στο εξωτερικό και παραμένουν στο εξωτερικό.
-Οι Ιατρικοί σύλλογοι και κυρίως ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος είναι θεωρητικά οι επίσημοι, οι εξουσιοδοτημένοι, οι πιστοποιημένοι σύμβουλοι της πολιτείας για θέματα υγείας. Όμως η πολιτεία αδιαφορεί παντελώς για αυτό. Όχι, δεν είναι γεωγραφικό, δεν αφορά μόνο τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης. Έχει, κατά την άποψή μου, 2 βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι, η πολιτική των υπουργείων Υγείας και Παιδείας χαράσσεται διαρκώς και επαναχαράσσεται διαρκώς από τις μεταβολές των Υπουργών. Εγώ, ως μέλος του Διοικητικού συμβουλίου και Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου, είχα την χαρά και το ενδιαφέρον να συναντήσω 10 Υπουργούς, οπότε καταλαβαίνετε ότι, μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, με 10 Υπουργούς, 10 κατευθύνσεις. Από την άλλη και το ίδιο ισχύει και για το Υπουργείο Παιδείας. Και τελικά χάνονται αυτά τα προβλήματα, τα οποία δεν οξέα, με την έννοια νοσοκομεία που δεν λειτουργούν ή κενές θέσεις ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό το παράδειγμα που μπορώ να σας πω είναι ότι, εγώ βρέθηκα στη θέση του Προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου της Θεσσαλονίκης στην περίοδο των μνημονίων. Σε μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδο, όπου στη Θεσσαλονίκη είχαμε μειωμένη επιχορήγηση για τις κλίνες των νοσοκομείων, όπου οι νέοι συνάδελφοι, αλλά και οι παλαιότεροι, βρέθηκαν μπροστά σε μια τραγική οικονομική κατάσταση και αναζητούσαν διεξόδους.
-Εμείς τότε, από τη μία προσπαθήσαμε να στηρίξουμε με προτάσεις και παρεμβάσεις το σύστημα υγείας, το δημόσιο και το ιδιωτικό. Και από την άλλη, προσπαθήσαμε να βρούμε διεξόδους για τους νέους συναδέλφους που αναζητούσαν εργασία με αξιοπρεπείς αμοιβές. Και αρχίσαμε τότε τη συνεργασία με Ευρωπαϊκούς ιατρικούς συλλόγους, προς όφελος των νέων συναδέλφων, πολλοί εκ των οποίων οι περισσότεροι θα έλεγα, ωφελήθησαν και έμειναν να εργάζονται στο εξωτερικό. Δεν υπάρχει περίπτωση το Υπουργείο Υγείας να λύσει αυτά τα προβλήματα που συζητάμε, όταν οι υπουργοί αλλάζουν με τη συχνότητα που αλλάζουν και, όταν οι υπουργοί που αναλαμβάνουν, είναι πολιτικοί καριέρας, που ουδεμία σχέση και γνώση έχουν και τα προβλήματα υγείας.
-Θα ήταν καλύτερα αν οι Υπουργοί Υγείας άκουγαν το στελεχιακό δυναμικό του Υπουργείου, το οποίο είναι έμπειρο και ξέρει αρκετά καλά τι πρέπει να γίνει. Μπορώ να αναφέρω τους υπουργούς εκείνους οι οποίοι ήταν συνεπείς σε αυτά που έλεγαν. Ασχέτως αν συμφωνούσαμε ή δεν συμφωνούσαμε, τουλάχιστον ξέραμε εκ των προτέρων τι θα γίνει, είτε είχαμε συμφωνήσει, είτε είχαμε διαφωνήσει. Δύτο ήταν αυτοί οι υπουργοί. Ήταν ο κύριος Λοβέρδος και ο κύριος Άδωνις Γεωργιάδης. Αυτά τα οποία έκαναν για την υγεία, κατά τη γνώμη μου έβλαψαν την υγεία. Αλλά σίγουρα ήταν ξεκάθαρο το τι επρόκειτο να κάνουν. Το ότι δεν μας άκουσαν, είχε κακό αποτέλεσμα για τη λειτουργία του συστήματος της υγείας. Μιλάω για τις καρατομήσεις στο ΙΚΑ. Για τον έναν, αυτό θα τον ακολουθεί πάντα, ασχέτως με τον τρόπο που ο ίδιος το υπερασπίζεται. Και μιλάω επίσης για το περίφημο, και εντός πολλών εισαγωγικών, άνοιγμα του εταιρικού επαγγέλματος που θα έκανε ο άλλος. Μια παρέμβαση, η οποία έχει οδηγήσει σε αύξηση των δαπανών, χωρίς βελτίωση της εξυπηρέτησης των ασθενών και χωρίς βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών. Άρα και οι δυο, στο όνομα κάποιου, ας πω, εκσυγχρονισμού, στην πραγματικότητα στο όνομα κάποιας έτσι ιδεοληπτικής προσέγγισης για την αντιμετώπιση των προβλημάτων υγείας, δεν βοήθησαν. Σίγουρα όμως, ήταν άτομα τα οποία όταν συζητούσε και τελείωνες τη συζήτηση ήξερες τι επρόκειτο να γίνει; Γιατί από άλλους άλλαζαν πολλές φορές. Ο τρίτος υπουργός που χρειάζεται να μην ξεχνάμε ήταν ο κύριος Πολάκης. Ο κύριος Πολάκης εργάστηκε όσο κανείς άλλος για να αντιμετωπίσει προβλήματα στο χώρο της δημόσιας υγείας. Παρά το ιδιάζων του χαρακτήρός του, αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το πιστώσουμε.
-Κοιτάξτε, ο πυρήνας της αποστολής του Ιατρικού Συλλόγου της Θεσσαλονίκης είναι δυο λέξεις, είναι εμπιστοσύνη και αξιοπρέπεια. Ο Ιατρικός σύλλογος οφείλει να αγωνίζεται για την αξιοπρέπεια των γιατρών και να εξασφαλίζει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας και της πολιτείας. Αυτά τα δύο, παρά το γεγονός ότι είναι αυτά που πρέπει να κάνουμε, πολλές φορές μας ξεφεύγουν. Και το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι άλλο από την υπερπληθώρα των γιατρών. Όσο ο αριθμός των νέων γιατρών είναι μεγάλος, τόσο τα προβλήματα θα μεγαλώνουν και τόσο η απόσταση από αυτούς τους 2 στόχους, πυρηνικούς στόχους της αποστολής του ιατρικού σχολείου τους λόγους θα μεγαλώνει.
-Είναι πάρα πολύ ευχάριστο να έχουμε το χώρο αυτό μέσα στον οποίο βρισκόμαστε τώρα και συζητάμε. Διότι, ξέρετε αυτά τα γραφεία που στεγάζουν τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης, θα έλεγα τα κεντρικά του γραφεία, γιατί τώρα έχουμε και τα άλλα στην Καλαμαριά, αγοράστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 60. Πρόεδρος τότε και αξίζει να το θυμόμαστε του ιατρικού συλλόγου ήταν ο Χρήστου Γκαϊτατζής και όλο το Συμβούλιο, τότε με πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια, κατόρθωσε να ολοκληρώσει μια διαδικασία, διότι οι αγορές αυτές πάντα είναι δύσκολες, καθότι ένα νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου δεν είναι εύκολο να αποκτά ακίνητα και περιουσιακά στοιχεία. Από τότε μέχρι τώρα έγιναν κατά καιρούς διάφορες προσπάθειες να ανακαινίζουμε το χώρο, να το συντηρούμε, να εκσυγχρονίζουμε τις υποδομές, τις γραφειοκρατικές υποδομές. Και σήμερα βέβαια έχουμε τη μεγάλη χαρά να έχουμε ένα χώρο υποδοχής των μελών στο ημιώροφο μεγάλο και λειτουργικό, να έχουμε αυτό το χώρο εκδηλώσεων, ο οποίος φιλοξενεί όχι μόνο δικές μας εκδηλώσεις, αλλά και εκδηλώσεις άλλων φορέων. Εκδηλώσεις επιστημονικού περιεχομένου, αλλά και άλλες καλλιτεχνικού περιεχομένου εκδηλώσεις. Αυτά όλα είναι σήμερα στη διάθεση των μελών του Ιατρικού Συλλόγου και όχι μόνο. Επειδή τότε ο ιατρικός σύλλογος με την Προεδρία του Χρήστου Γκαϊτατζή έκανε την πρώτη αγορά.
-Σε 100 χρόνια τίποτα δεν θα θυμίζει την ιατρική που ασκούμε σήμερα. Οι εξελίξεις ήδη είναι ραγδαίες και προφανώς θα γίνουν ακόμα πιο μεγάλες και θα μεταφερθούν περισσότερο σε ενωρίτερο επίπεδο, εννοώ σε γονιδιακό επίπεδο, σε δυνατότητες παρέμβασης σε ταχύτατες διαγνώσεις, θα εξαλειφθούν μέθοδοι, θα εξαλειφθούν ειδικότητες. Για να σας πω ένα παράδειγμα, όταν ήμασταν φοιτητές, θεωρείτο πολύ μαγική μια επέμβαση που λεγόταν βαγοτομή πυλωροπλαστική, όπου γινόταν μία επέμβαση στο στομάχι για να αντιμετωπιστεί το έλκος. Σήμερα οι επεμβάσεις αυτές δεν υφίστανται, διότι με φάρμακα αντιμετωπίζεται το πρόβλημα με απόλυτη επιτυχία. Έτσι και πολύ περισσότερο, θα έχουμε ταχύτερες διαγνώσεις, έγκυρες διαγνώσεις και ολοκληρωτικές θεραπείες. Όμως, παράλληλα με αυτό, θα έχουμε και καινούργιες νόσους. Θα έχουμε πράγματα που δεν ξέρουμε. Και από κει θα συνεχίζεται αυτός ο αέναος κύκλος της μάχης του ανθρώπου με τη φύση και της ιατρικής επιστήμης με τη νόσο. Άρα λοιπόν, σε 100 χρόνια από τώρα πιστεύω ότι ιατρικός σύλλογος θα συνεχίσει να αγωνίζεται για αξιοπρέπεια και εμπιστοσύνη. Μέσα όμως σε ένα εντελώς εντελώς διαφορετικό πλαίσιο. Αν οι γιατροί καταλάβουν ότι πραγματικά αξίζει και δικαιούνται να είναι οι πρωταγωνιστές, θα είναι. Εάν το ξεχάσουν, θα δούμε να γιγαντώνεται ένα φαινόμενο που ήδη συμβαίνει. Δηλαδή άνθρωποι που καμία σχέση δεν έχουν με την ιατρική, να προσπαθούν να παρεισφρήσουν μέσα στο χώρο της ιατρικής με καθαρά οικονομικά κίνητρα. Αν οι γιατροί λοιπόν διατηρήσουν την ποιότητα της γνώσης και την ποιότητα του ήθους, θα είναι πρωταγωνιστές. Αν το χάσουν θα πάψουν.
-Είναι πάρα πολύ σημαντική αυτή η επέτειος. Εγώ έχω ζήσει το 25% της διαδρομής του ιατρικού συλλόγου, που δεν είναι καθόλου λίγο και έχω δει τις εξελίξεις. Εύχομαι λοιπόν να μπορέσει ο ιατρικός σύλλογος να συνεχίσει να υπηρετεί τους γιατρούς, αλλά και την κοινωνία της πόλης, με τον ίδιο και συνεχώς καλύτερο τρόπο.
